«چه مى‌شد اگر فضل و رحمتى كه خدا بر شما ارزانى داشته است نمى‌بود؟ و اگرنه اين بود كه خدا توبه‌پذير و حكيم است.»

پ- از آنجا كه خداوند توّاب است، توبه را از بندگانش مى‌پذيرد. خداوند مى‌فرمايد:

وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَيَعْفُوا عَنِ السَّيِّئَاتِ... [1].

«و اوست كه توبه بندگانش را مى‌پذيرد و از گناهان عفوشان مى‌كند و هرچه مى‌كنيد مى‌داند...»

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «خداوند توبه بنده‌اش را مادامى كه نفس او به حلقومش نرسيده است مى‌پذيرد، به سوى خدايتان توبه كنيد پيش از آن كه بميريد و به كارهاى پاك روى آوريد پيش از آن كه مشغول شويد، و پيوند ميان خود و خداوند را با ياد او محكم سازيد. [2]»

ت- هنگامى كه مؤمن با شرايط توبه روى به درگاه خداوندى مى‌آورد، آرامش توبه را در دلش مى‌يابد و احساس مى‌كند كه دلش صفاى ايمان را از نو به دست آورده است. خداوند مى‌فرمايد:

... فَاسْتَغْفَرَوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً [3].

«... و از خدا آمرزش خواسته بودند و پيامبر برايشان آمرزش خواسته بود خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند.»

دراين زمينه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «توبه كننده مادامى كه اثر توبه در او ظاهر نگشته توبه نكرده است: بايد طرفهاى نزاع را خشنود كند و نماز را اعاده كند و در ميان خلق، فروتنى ورزد و خويش را از شهوات باز دارد و با روزه روزانه، خويش را ضعيف گرداند و رنگش با شب زنده‌دارى به زردى گرايد و