مانده بهراسد و گناهانش را خُرد نشمرد كه اين او را به سستى واخواهد داشت و پيوسته بگريد و بر طاعات خداوندى كه به جا نياورده سوگ خورد و خويش را از شهوات باز دارد و از خداوند متعال بخواهد كه او را در وفادارى به توبه خويش حفظ كند و از بازگشت به آنچه‌گذشته، نگه‌اش دارد و خويش را در ميدان تلاش و عبادت بپرورد و فريضه‌هاى گذشته را قضا كند و ردّ مظالم كند و از همنشينان بد كناره گيرد و شب را زنده نگه دارد و روز را با تشنگى سركند و پيوسته در انديشه عاقبت كار خويش باشد و از خدا يارى بخواهد و از او تقاضا كند كه در آسانى و گرفتارى بدو پايدارى بخشد، و در محنتها و بلا پايدارى كند از درجه توّابين بركنار نيفتد كه اين امور موجب پاكىِ گناهان او و افزايش عمل او و والايى درجات او خواهد شد. خداوند مى‌فرمايد: فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ‌. [1]»

پ- پس ايمان، مستلزم توبه است و رستگارى، ميراث توبه، و توبه بر ايمان مقدّم مى‌باشد پس آدمى به درجه ايمان نمى‌رسد، مگر پس از آن كه به درجه توبه برسد. آنجايى كه قلبش پاك مى‌گردد و آماده پذيرش روح ايمان مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد:

إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحاً فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا يُظْلَمُونَ شَيْئاً [2].

«مگرآن كس كه توبه كرد و ايمان آورد وكارهاى شايسته كرد اينان به بهشت داخل مى‌شوند و هيچ مورد ستم قرار نمى‌گيرند.»

ت- هنگامى كه انسان، ايمان مى‌آورد خداوند بديهاى او را به نيكى بدل مى‌كند آيا خداوند قادر نيست كه زنده را از مرده بيرون آورد. خداوند مى‌فرمايد:

إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحاً فَأُولئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ... [3].

«مگر آن كسان كه توبه كنند و ايمان آورند و كارهاى شايسته كنند خدا گناهانشان را به نيكى بدل مى‌كند...»