ايمان و تسليم با توبه در پيوند هستند. خداوند مى‌فرمايد:

... إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ‌ [1].

«... من به تو بازگشتم و از تسليم شدگانم.»

در حالى كه اصرار در گناه، ضد ارزشى است كه با تباه كردن در پيوند است. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه درباره اين فرموده الهى: وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَى‌ مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ‌ [2].

«و كيست جز خدا كه گناهان را ببخشد؟ و بر گناه اصرار نمى‌ورزند، با اينكه مى‌دانند.»

فرموده است: «پافشارى براين كه بنده گناه كند و از خدا آمرزش نطلبد و از او توبه‌اى سرنزند و اين همان اصرار و پافشارى است. [3]»

نيز در حديثى از امام باقر عليه السلام درباره اين فرموده الهى: وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَى‌ مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ‌ رسيده است كه فرمود: «پافشارى آن است كه بنده گناه كند و به توبه روى نياورد و اين همان اصرار است. [4]»

ب- توبه نزد مؤمن همان بازگشت به فطرت سالم، پاكى و پاكيزگى، و همچنين بازگشت به راه راست است، خداوند اين را از او خواسته و فرموده:

... وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‌ [5].

«... اى مؤمنان! همگان به درگاه خدا توبه كنيد باشد كه رستگار گرديد.»

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «توبه، ريسمان خداوند و عنايت اوست و ناگزير بنده بايد در هر حال توبه كند.» سپس امام عليه السلام مفهوم توبه براى عموم مردم تبيين كرده، فرمود:

«اينكه باطن خود را با آب حسرت بشويد و به جنايتش پيوسته اعتراف كند و به پشيمانى از گذشته‌اش باور پيدا كند، و از آنچه از عمرش باقى‌