بخش اوّل- توبه، ميراث ايمان‌

اوّل- توبه، ميراث ايمان:

از آنجا كه خداوند، انسان را از نطفه‌اى آميخته آفريده است و او را پيوسته مى‌آزمايد، آدمى در بسيارى اوقات در معرض فروافتادن قرار مى‌گيرد. ليكن چون خداوند، كانونهاى ضعف بشرى را مى‌داند، درِ توبه را به روى او گشوده است و از او مى‌خواهد كه به پهنه رحمت او درآيد.

توبه به درگاه الهى، ميراث ايمان به اوست، زيرا از سرزمينى پاك به اذن خداوند گياه پاك مى‌رويد و دل پاك، با گناه آرام نمى‌گيرد و پيوسته آدمى با دل پاك، پاكى مى‌يابد تا اثرى از گناه در دل او باقى نماند.

ايمان به خدا صرفاً كلماتى نيستند كه بر زبان جارى شوند، بلكه نور، روح و آرامش هستند و به همين سبب با گناه، همخوانى نمى‌يابد و اگر توبه و شناخت مؤمن نسبت به رحمت خدايش نمى‌بود، پس از گناه با غم و اندوه مى‌مرد.

الف- از همين رو خداوند به مؤمنان دستور توبه مى‌دهد و مى‌فرمايد:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى‌ اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً... [1].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! به درگاه خدا توبه كنيد توبه‌اى از روى اخلاص...»