الف- پس نماز، تقوى به ارمغان مى‌آورد و تقوى نفس را از مهلكه‌هاى هوى و هوس به دور مى‌دارد. خداوند دراين باره مى‌فرمايد:

... وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى‌ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ... [1].

«... و نماز را برپا دار، كه نماز آدمى را از فحشاء و منكر باز مى‌دارد و ياد خدا بزرگتر است...»

ب- نماز، انسان را به خدايش نزديك مى‌سازد و بر اخلاص، توحيد و پاكى او از آلودگيهاى شرك مى‌افزايد. خداوند مى‌فرمايد:

... إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى‌ وَأُمِرْنَا لِنُسْلِمَ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ* وَأَنْ أَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَاتَّقُوهُ وَهُوَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ‌ [2].

«... بگو: هدايتى كه از سوى خدا باشد هدايت واقعى است و به ما فرمان رسيده كه در برابر پروردگار جهانيان تسليم شويم* و اين كه نماز را برپا داريد واز او بترسيد. اوست آن كه همگان نزدش محشور مى‌شويد.»

پ- خداوند مى‌فرمايد:

... وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِي لَايُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ* وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ‌ [3].

«... و وحشتشان را به ايمنى بدل كند، مرا مى‌پرستند و هيچ چيزى را با من شريك نمى‌كنند. و آنها كه از اين پس ناسپاسى كنند فاسقانند* و نماز را برپا داريد و زكات دهيد و از پيامبران اطاعت كنيد باشد كه مشمول رحمت او شويد.»

آيا نمى‌بينيد كه برپا كردن نماز، مستقيماً پس از امر به توحيد و اخلاص عبوديت به درگاه پروردگار آمده است و در آيه دوم، برپا كردن نماز با فرمانبرى از رسول در پيوند است، چه، برپا كردن نماز، جان را پاك مى‌كند و براى پذيرش اطاعت از پيامبر، آماده‌اش مى‌گرداند.