و در اين شما را مسلمان ناميد تا پيامبر بر شما گواه باشد و شما بر ديگر مردم گواه باشيد پس نماز را برپا داريد و زكات بدهيد و به خدا توسّل جوييد...»

ب- برپا كردن نماز از جمله بندهاى پيمانى است كه خداوند با بنى‌اسرائيل بسته است آنجا كه مى‌فرمايد:

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ لَاتَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَاناً وَذِي الْقُرْبَى‌ وَالْيَتَامَى‌ وَالْمَسَاكِينِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا مِنْكُمْ وَأَنْتُمْ مُعْرِضُونَ‌ [1].

«و به ياد آريد آن هنگام را كه از بنى‌اسرائيل پيمان گرفتيم كه جز خدا را نپرستيد، به پدر، مادر، خويشاوندان، يتيمان و مسكينان نيكى كنيد و به مردمان سخن نيك گوييد و نماز را برپا داريد و زكات بدهيد سپس همه شما- جز عدّه كمى- سرپيچى كرديد و رويگردان شديد.»

پ- نماز به عنوان نشانه مسلمانان از برجسته‌ترين شرايط پذيرفتن توبه مشركان بشمار مى‌رود. خداوند مى‌فرمايد:

فَإِذَا انسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدتُّمُوهُمْ وَخُذُوهُمْ وَاحْصُرُوهُمْ وَاقْعُدُوا لَهُمْ كُلَّ مَرْصَدٍ فَإِن تَابُوا وَأَقَامُوا الْصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ فَخَلُّوا سَبِيلَهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌ [2].

«و چون ماههاى حرام به پايان رسيد هرجا كه مشركان را يافتيد بكشيد و بگيريد و به حبس افكنيد و در همه جا به كمينشان نشينيد، امّا اگر توبه كردند، نماز خواندند و زكات دادند از آنها دست برداريد، زيرا خدا آمرزنده و مهربان است.»

پانزدهم- نماز، پاكسازىِ نفس:

درجات مؤمن با نمازش اوج مى‌گيرد. پس هرچه بيشتر بر آن مراقبت داشته باشد و شرايط آن را برپا دارد و خشوع نماز را بيشتر به كار زند پيوند ونزديكىِ او به خداوند فزونى مى‌يابد و اين پيوند در ابعاد گوناگون زندگى او منعكس مى‌شود.