بدين ترتيب نماز، نزديكترين امر به خداست، زيرا پوشش شرك را درهم مى‌دَرَد و به همين سبب در حديث روايت شده از يزيد بن خليفه آمده است كه: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى‌فرمود:

«هرگاه نمازگزار به نماز برمى‌خيزد، رحمت از همه جاى آسمان به زمين بر او فرومى‌ريزد و فرشتگان، گرد او را مى‌گيرند و فرشته‌اى ندا مى‌دهد كه اگر اين نمازگزار بداند در نمازش چه چيز نهفته است از آن جدا نمى‌شد. [1]»

ت- نماز، احسان و نيكوكارى را به دنبال دارد و نيكوكاران، همان كسانى هستند كه نماز را برپا مى‌دارند. خداوند مى‌فرمايد:

هُدىً وَرَحْمَةً لِّلْمُحْسِنِينَ* الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ‌ [2].

«نيكوكاران را هدايت و رحمتى است* آنان كه نماز را برپا مى‌دارند و زكات مى‌دهند و به آخرت يقين دارند.»

ث- نماز از مهمترين پرستشهايى است كه نفس را پاك مى‌گرداند و آن را به درجه والاترين كمالها مى‌رساند. خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعاً* إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً* وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً* إِلَّا الْمُصَلِّينَ* الَّذِينَ هُمْ عَلَى‌ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ‌ [3].

«هر آينه آدمى حريص و ناشكيبا آفريده شده است* چون شرى بدو رسد بى‌قرارى مى‌كند* و چون خوبى به دستش بدهند بخل مى‌روزد* مگر نماز گزارندگان، آنان كه به نماز، مداومت مى‌ورزند.»

ج- برپا كردن نماز در رشد روح اصلاح‌طلبى در جان، سهيم است و نمازگزاران همان اصلاح گران هستند. خداوند مى‌فرمايد: