ب- نماز، معراج مؤمن به سوى خدا و زارى در آن اوج رويكرد به سوى خداوند سبحان شرط رستگارى و ريشه فضايل ايمانى شمرده مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد:

قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ* الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ‌ [1].

«به تحقيق رستگار شوند مؤمنان* آنان كه در نمازشان خشوع مى‌ورزند.»

هفتم- برپا كردن نماز:

الف- حفظ نماز يعنى پرداختن به آن به وقت ادا، توجّه به شرايط و آداب آن كه از نشانه‌هاى ايمان به خدا و روز رستخيز است. خداوند مى‌فرمايد:

... وَالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَهُمْ عَلَى‌ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ‌ [2].

«كسانى كه به روز قيامت ايمان دارند به آن (كتاب‌ها) نيز ايمان دارند. اينان مراقب نمازهاى خويشند.»

ب- نماز، پنجره‌اى است كه مؤمن از آن به عرصه غيب مى‌نگرد. نماز، دعا، ذكر و زارى است و اينها همه حقايقى غيبى هستند و به همين سبب كسانى كه از خدا در پنهان مى‌ترسند همان كسانى هستند كه نماز را برپا مى‌دارند يعنى آن را چنان كه خداوند دستور داده به جاى مى‌آورند. خداوند مى‌فرمايد:

... إِنَّمَا تُنذِرُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُم بِالْغَيْبِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَمَن تَزَكَّى‌ فَإِنَّمَا يَتَزَكَّى‌ لِنَفْسِهِ... [3].

«... تو فقط كسانى را بيم مى‌دهى كه از پروردگارشان در پنهانى مى‌ترسند و نماز مى‌گزارند و هر كسى پاكى و تقوا، پيشه كند، نتيجه آن به خودش باز مى‌گردد...»

هشتم- يارى گرفتن از نماز:

الف- با برپا كردن نماز، مؤمنان به ستيز با تلاشهاى كافرانى برمى‌خيزند كه هدف‌