پ- نماز، محور اجتماع مردم در روز عيد و ديدار هفتگى (روز جمعه) آنها خواهد بود پس همگى بر گرد خوان نماز، گرد مى‌آيند و مؤمنان به ديدار يكديگر مى‌پردازند و از محور نماز است كه به انجام امور يكديگر و حلّ مشكلاتشان برمى‌خيزند. و نماز به عنوان ذكر خدا در آن روز مشهود، مطرح مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد:

يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نُودِيَ لِلصَّلَاةِ مِن يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلَى‌ ذِكْرِ اللَّهِ وَذَرُوا الْبَيْعَ ذلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ‌ [1].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! چون نداى نماز روز جمعه سر دهند به نماز بشتابيد و دادوستد را رها كنيد و اگر دانا باشيد اين كار برايتان بهتر است.»

ششم- خشوع در نماز:

الف- خشوع در نماز، نشانه كمال ايمان است و مفهوم آن چنانكه از اين آيه پيداست آن است كه تجارت و خريد و فروش، نمازگزار را از ياد خدا غافل نكند، پس هرگاه او به نماز برخاست ديگر نبايد به منافع و مسائل مربوط به لهو و لعب بينديشد و اين از شرايط خانه‌هاى علمى است كه خداوند، اجازه داده است كه ياد آنها اوج گيرد و آنها را چراغ پرتو فشانى قرار داده است. بدين ترتيب خداوند ما پس از آيه معروف نور مى‌فرمايد:

فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ* رِجَالٌ لَّا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ يَخَافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ [2].

«آن نور در خانه‌هايى است كه خدا رخصت داد ارجمندش دارند و نامش در آنها ياد شود و او را هر بامداد و شبانگاه تسبيح گويند: مردانى كه هيچ تجارت و خريد و فروشى از ياد خدا و نماز گزاردن و زكات دادن بازشان ندارد، از روزى كه دلها و ديدگان دگرگون مى‌شوند هراسناكند.»