موارد صلاح جامعه، عشق به مردم و اعتراف به حقوق فطرىِ آنهاست و اين كه آدمى سير نشود آنگاه كه مردم، گرسنگى مى‌كشند و به هنگام نياز مردم از زياده روى و اسراف بپرهيزد.

از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

«نعمتى از ميان نمى‌رود و سرخوشىِ زندگى، رخت برنمى‌بندد، مگر به خاطر گناهانى كه آدميان مرتكب مى‌شوند، زيرا خداوند نسبت به بندگانش ستمگر نيست واگر آنها با دعا و توبه به استقبال اين امور مى‌رفتند هرگز نعمتها از آنها دور نمى‌شد، و اگر به هنگام فرود آمدن بلايا و از ميان رفتن نعمت با صدق نيّت به خدا پناه مى‌بردند و در كار خود، سستى نمى‌ورزيدند و اسراف نمى‌كردند، هر آينه خداوند هر فسادى را در ميان آنها اصلاح مى‌كرد و هر صلاحى را به ايشان باز مى‌گرداند. [1]»

پنجم- دعا، شعار پيامبران است:

يك- حضرت نوح عليه السلام:

صدها سال مى‌گذشت و پيرپيامبران، نوح عليه السلام مردمش را به سوى خدا مى‌خواند حال آنكه ايشان او را تكذيب مى‌كردند ولى نوح، سستى نمى‌ورزيد و غم به دل راه نمى‌داد و از موضع و شيوه خود به قدر يك بند انگشت، عقب نشينى نمى‌كرد، بلكه به دعا پناه مى‌برد و از خدا مى‌خواست كه وعده‌اش را با پيروزى و يارى، تحقّق بخشد.

الف- خداوند درباره او مى‌فرمايد:

قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَاراً* فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلَّا فِرَاراً [2].

«گفت: اى پروردگار من! من قوم خود را در شب و روز دعوت كردم و دعوت من چيزى جز فرار از حق بر آنان نيفزود.»