به جاى آورند و از طريق ناچيز شمردن آن يا سستى در عمل به واجبات، به آنها كفر نورزند.

از اين آيه درمى‌يابيم كه ارزش شكر نعمت رسالت بزرگترين ارزشى است كه احكام عبادات مانند نماز، روزه، جهاد و حجّ از آن سرچشمه مى‌گيرند، و عبادات به سهم خود همان هسته مركزىِ امّت و سنگ زيرين موجوديّت ايشان تلقّى مى‌شوند ورنگ عمومى شخصيت آن به شمار مى‌آيند و نيروى اجرايىِ ديگر احكام و شرايع بسته بدانها است، بدين ترتيب است كه سياق آيات ياد شده، پس از سخن گفتن درباره رسالت و رسول، فرمان به عبادات مى‌دهند و به نقش عبادات در استوارى واستقامت شخصيّت مؤمن و پرورش دادن وى براساس شكيبايى و پايدارى در برابر دشواريهاى روزگار اشاره مى‌كنند.

ب- در آيه زير ارزش تقوى و ارزش شكر همبسته انگاشته شده‌اند. پس براى اينكه ما خداى خود را سپاس گزاريم، بايد به تقوى تمسّك جوييم، تا شايد بخشى از وظيفه شكر را به جاى آوريم. خداوند مى‌فرمايد:

... فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌ [1].

«... پس، از خدا بپرهيزيد، تا شكر نعمت او را به جا آورده باشيد.»

اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد: «شكر هر نعمتى، پاكدامنى از محارم الهى است. [2]»

پ- همچنين تكبير، تسبيح و ذكر نعمت هدايت، اداى وظيفه شكر خداوند سبحان است. خداوند مى‌فرمايد:

... وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى‌ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌ [3].

«... و خدا را بر اين كه شما را هدايت كرده، بزرگ بشمريد؛ باشد كه شكرگزارى كنيد.»

ت- ارزش شكر با ارزش تمسّك جستن به هدايت الهى و بر دوش كشيدن‌