و تعالى مى‌فرمايد:

فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ‌ [1].

«پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم، و شكر مرا سپاس گوييد و (در برابر نعمتهايم) كفران نكنيد.»

دو- شكر در كنار عبادت، ذكر شده است آنجا كه خداوند مى‌فرمايد:

... فَابْتَغُوا عِندَ اللَّهِ الرِّزْقَ وَاعْبُدُوهُ وَاشْكُرُوا لَهُ.... [2].

«... از خداى يكتا روزى بجوئيد و او را عبادت كنيد و شكر او را بجاى آوريد...»

سه- خداوند مى‌فرمايد:

بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ وَكُن مِنَ الشَّاكِرِينَ‌ [3].

«بلكه تنها خدا را بپرست و از شكرگزاران باش.»

شكرگزارى، اعتراف به كاستيهاى خويش، و اقرار به نعمت و فضل الهى است كه خداوند آن را ارمغان كرده است و بيانگر خوشنودىِ روانى نسبت بدان است، و بدين ترتيب تكاملى براى نفس و تغذيه‌اى براى روح بشمار مى‌رود و از همين روست كه بايد آن را هدف والاى نعمتهاى الهى بر شمرد، پس هدف از نعمتها صرف برآوردن نيازهاى مادى انسان نيست، بلكه هدف خشنود كردن روان و دميدن نسيم خشنودى و آرامش به روح آدمى است.

چكيده سخن اينكه شكرگزارى در بردارنده چندين مفهوم والاست:

1- احساس نعمت از نظر روانى و سيراب شدن روحى از آن رهگذر و توانگر شدن نفس در پرتو آن.

2- خشنودى، آرامش و راحتى در پرتو نعمت الهى.

3- يادآورىِ خداى نعمت دهنده و توجّه به سوى او براى افزايش نعمتها و عمل‌