در راه اداى حقّ اين نعمتها.

4- برگرفتن بهترين سودها در پرتو نعمت كه از آن جمله مى‌توان به پايبندى به آداب انتفاع براى دوام نعمت اشاره كرد.

چهار- آيه زير برخى از حقايق شكرگزارى را به دست مى‌دهد. پروردگار مى‌فرمايد:

... اعْمَلُوا آلَ دَاوُدَ شُكْراً وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ [1].

«... اى آل داوود! شكر (اين همه نعمت را) به جا آوريد؛ ولى عدّه كمى از بندگان من شكر گزارند.»

اوّل- شكرگزارى و به يادآوردن نعمتها:

الف- بدين ترتيب شكر و ذكر در كنار يكديگر قرار مى‌گيرند. از همين رو هرگاه مؤمن، نعمتى نداشته را به خاطر آورد كه آن را خداوند بدو ارمغان كرده دلش بدان آرام شود و شكر خداى گزارد. پس يك مؤمن بايد گذشته خود را به خاطر آورد و تفاوت ميان ديروز و امروز خود را احساس كند. خداوند مى‌فرمايد:

وَاذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِيلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الْأَرْضِ تَخَافُونَ أَن يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُم بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُم مِنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌ [2].

«و به ياد آوريد آن هنگام را كه اندك بوديد و در شمار مستضعفان اين سرزمين، بيم آن داشتيد كه مردم شما را از ميان بردارند و خدا پناهتان داد و يارى كرد و پيروز گردانيد و از چيزهاى پاكيزه روزى داد، باشد كه شكر گزاريد.»

ب- از جمله نعمتهاى الهى كتاب والاى او مى‌باشد كه احكام دين، از جمله احكام مربوط به طهارت كه هدف از آن برانگيختن روح براى شكر الهى مى‌باشد در آن نهفته مى‌باشد. خداوند مى‌فرمايد: