بخش چهارم- شكرگزارى، پيامد ايمان‌

اگر ايمان، درخت سر به آسمان كشيده‌اى باشد، بايد شكر را از پاكترين ميوه‌هاى خوش‌طعم آن دانست كه روان را در مركز خشنودى و آرامش دل قرار مى‌دهد و آدمى پيوسته رو به چنان بالندگى‌اى خواهد داشت سكون ناپذير.

مؤمن با خود آگاهى و آگاهى از ميزان فقر و ناتوانى خود و دانستن اينكه هر نيرو، توان، تصميم و نعمتهاى بى‌شمارى كه به او رسيده همگى از ارمغانهاى الهى هستند از ديگران متمايز مى‌شود. بدين ترتيب در بينش او شراره شكرگزارى از آگاهى او به نقص و ناتوانى خويش و آگاهى به كرانه‌هاى نعمتهايى كه او را دربرگرفته شعله‌ور مى‌شود، بگونه‌اى كه امام زين العابدين عليه السلام مى‌فرمايد: «خدايا پياپى آمدن نعمتهاى تو مرا از اداى شكرت به فراموشى كشانده.»

از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «خداوند عزّ وجلّ به موسى عليه السلام وحى كرد كه: اى موسى! مرا آن گونه كه بايد، شكرگزار. موسى عليه السلام فرمود: خدايا! چگونه بايد تو را آن گونه كه بايد، شكر گزارم در حالى كه همان شكرى هم كه من به درگاه تو مى‌گزارم در واقع نعمتى است كه تو به من بخشيدى؟ خداوند فرمود: اى موسى! هم اينك تو مرا شكر كردى چون دانستى كه اين نيز از من است. [1]»

يك- از اين رو شكرگزارى در قرآن همراه با ذكر آمده است و خداوند تبارك‌