بخش اوّل- خشنودىِ خدا، والاترين هدف‌

1- پس از تجلّى اسماء نيكوى الهى بر دل مؤمنان و فزونى يافتن شناخت و توكّل ايشان به خدا، زندگىِ ايشان رنگ خدايى مى‌گيرد. در اين هنگام است كه در نشست و برخاست و انديشه و عملكردشان تنها خشنودىِ خدا را مى‌طلبند و از راه خدا اندكى به كژراهه نمى‌روند. اين بينش (خشنودىِ خدا) همان حلقه‌اى است كه رفتار ظاهر و آشكار آنها را به نيّات قلبيشان، پيوند مى‌دهد. خداوند مى‌فرمايد:

... وَاتَّبَعُوا رِضْوَانَ اللَّهِ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِيمٍ‌ [1].

«... اينان به راه خشنودى خدا رفتند و خداوند داراى فضل و بخشش بزرگى است.»

2- بدين ترتيب مؤمنان در عبادات خود مجدّانه در جستجوى خشنودىِ خدايشان هستند، و هرچه در ركوع و سجود مى‌كوشند ترس از كوتاهى در برابر پروردگار، ايشان را رها نمى‌سازد. خداوند مى‌فرمايد:

... تَرَاهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَاناً... [2].

«... آنان را مى‌بينى كه ركوع مى‌كنند و به سجده مى‌آيند و جوياى فضل و خشنودى خدا هستند...»

3- انفاق و بخشش مؤمنان در راه خدا براى دستيابى به خشنودىِ اوست (نه از سر