به نظر مى‌رسد اين از ويژگيهاى ولايت الهى است، زيرا پيوندى است ميان شخص و خدايش، پس چرا بايد منتظر ديگران بود. خداوند مى‌فرمايد:

قُلْ أَغَيْرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِيّاً فَاطِرِ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ يُطْعِمُ وَلَا يُطْعَمُ قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ‌ [1].

«بگو: آيا ديگرى جز خدا را به دوستى گيرم كه آفريننده آسمانها و زمين است و مى‌خوراند و به طعام نيازى ندارد؟ بگو: هر آينه من مأمور شده‌ام كه نخستين كسى باشم كه تسليم امر خدا شده باشد، پس از مشركان مباش.»

درست است كه اين امر، متوجّه پيامبر اكرم است، ولى به او اختصاص ندارد و معمولًا خطابهاى قرآن به پيامبر، هر مسلمانى را در برمى‌گيرد، خواه به صيغه امر باشد يا نهى، چنانكه دراين آيه آمده است:

2- قُلْ إِنِّي نُهِيتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَمَّا جَاءَنِيَ الْبَيِّنَاتُ مِن رَبِّي وَأُمِرْتُ أَنْ أُسْلِمَ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ‌ [2].

«بگو: مرا نهى كرده‌اند كه چيزهايى را كه سواى خدا مى‌پرستيد، پرستش كنم در حالى كه از جانب پروردگارم براى من دلايلى روشن آمده است و به من فرمان داده‌اند كه در برابر پروردگار جهانيان تسليم باشم.»

3- خداوند مى‌فرمايد:

لَاشَرِيكَ لَهُ وِبِذلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ‌ [3].

«او را شريكى نيست. به من چنين امر شده است و من از نخستين مسلمانانم.»

چهاردهم- تسليم در برابر آنچه نفس، ناخوش مى‌دارد:

1- در غالب موارد، تسليم با هوى و هوسهاى نفسانى همسو نيست. پس‌