يك مؤمن بايد پيشاپيش، پذيرش حق و تسليم در برابر آن- به رغم كراهت نفسانى- را در جان خود، مأوى دهد. قرآن كريم از واقعيّت جنگ، چونان آشكارترين الگو كه آدمى آن را ناخوش مى‌دارد براى ما مثال مى‌آورد، و آن را حقّى گريز ناپذير معرفى مى‌كند. خداوند سبحان مى‌فرمايد:

كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِن بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقاً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ‌ [1].

«آنچنان بود كه پروردگارت تو را از خانه‌ات به حق بيرون آورد حال آنكه گروهى از مؤمنان ناخشنود بودند.»

حق، اين بار، در تقدير الهى جلوه‌گر مى‌شود كه مستلزم خروج پيامبر از خانه خويش است و مؤمن، ناگزير است كه به اين حق، اعتراف كند و آن، پديده‌اى است كه عملًا تحقّق يافته است و با سنّتهاى الهى و اراده خداوند، هماهنگى و همسويى دارد و اين همان محور ايمان است، زيرا ايمان به حق، محور ديگر ارزشهاى والا در اسلام، تلقّى مى‌شود.

2- خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ اللَّهُ أَن يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ‌ [2].

«و به ياد آر آنگاه را كه خدا به شما وعده داد كه يكى از آن دو گروه به دست شما افتد و دوست داشتيد كه آن گروه كه عارى از قدرت است به دست شما افتد حال آنكه خدا مى‌خواست با سخنان خويش حق را بر جاى خود نشاند و ريشه كافران را قطع كند.»

بدين ترتيب درمى‌يابيم كه عبارت: وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ‌ دلالت بر آن دارد كه انسان به سبب نادانىِ خود، خطرها را دوست نمى‌دارد پس اگر خطرى، حق را دربرگرفت آدمى طبيعتاً اين حق را دوست ندارد. خداوند مى‌فرمايد: وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ‌ يعنى دوست داريد كه با كاروان بازرگانى‌