اجتناب از بديها و گناهان‌

وقتى دل از پليديهاى باطن (همچون تعصّب و كبر) پاك گردد، براى صاحب آن، اجتناب از بسيارى از بديها آسان مى‌گردد، ولى شهوتهاى حرام گاهى انسان را به ارتكاب خطا و گناه فرامى‌خواند، پس بايد هميشه مراقب و هوشيار باشد و با كمك جستن از خدا به موعظه و اندرز خويشتن بپردازد. در احاديث شريف پندها و مواعظ فراوانى ديده مى‌شود كه اگر دل با آگاهى آنها را فراگيرد، در ترك محرّمات به او كمك خواهد كرد.

پاره‌اى از اين مواعظ را باهم مى‌خوانيم:

1- حضرت على عليه السلام فرمود:

«لا وجع أوجع للقلوب من الذنوب، ولا خوف أشدّ من الموت، وكفى بما سلف تفكّراً، وكفى بالموت واعظاً» [1].

«هيچ دردى براى قلبها دردآورتر از گناهان نيست، و هيچ ترسى شديدتر از مرگ نيست، و براى تفكّر و انديشه كردن، آنچه گذشته است كفايت مى‌كند، و براى اندرز گرفتن هم مرگ كفايت مى‌كند.»

2- ابوعمرو مداينى مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى‌فرمود:

«كان أبي يقول: إنّ اللَّه قضى قضاء حتماً لا ينعم على العبد بنعمةٍ فيسلبها إيّاه حتّى يحدث العبد ذنباً يستحقّ بذلك النقمة» [2].

«پدرم مى‌فرمود: خداوند به قضاى حتمى مقدّر كرده است كه بر بنده‌اى نعمت ندهد كه آن را از او پس بگيرد مگر اينكه بنده گناهى كند كه سزاوار اين مجازات شود.»