3- امام صادق عليه السلام از پدرش امام باقر عليه السلام روايت مى‌كند كه:

«الذنوب كلّها شديدة، وأشدّها ما نبت عليه اللحم والدم لأنّه إمّا مرحوم، وإمّا معذّب، والجنّة لا يدخلها إلّاطيّب» [1].

«گناهان همگى سخت هستند، ولى سخت‌ترين آنها گناهى است كه بر آن گوشت و خون روييده است، زيرا صاحب گناهان يا آمرزيده است و يا معذّب است، و بهشت را وارد نمى‌شود مگر كسى كه پاكيزه باشد (و كسى كه در اثر گناه، گوشت و خونش روييده باشد ناپاك شده است).»

4- پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

«إنّ العبد ليحبس على ذنب من ذنوبه مأة عام، وأنّه لينظر إلى أزواجه في الجنّة يتنعّمن» [2].

«بنده براى گناهى از گناهانش، صد سال حبس مى‌شود در حاليكه او به همسرانش نگاه مى‌كند كه در بهشت در نعمت هستند.»

5- ابوبصير مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى‌فرمود:

«إذا أذنب الرجل خرج في قلبه نكتة سوداء، فإن تاب انمحت، وإن زاد زادت حتّى تغلب على قلبه فلا يفلح بعدها أبداً» [3].

«زمانى كه انسان گناه مى‌كند، در قلب او نقطه سياهى پديد مى‌آيد. پس اگر توبه كرد آن نقطه محو مى‌شود، و اگر بازهم گناه كرد به آن سياهى افزوده مى‌گردد تا اينكه بر قلب او غالب گردد و اگر چنين شد ديگر هرگز رستگار نخواهد شد.»

6- امام صادق عليه السلام فرمود: