سألوا بحقّه، ويدفع عنهم البلايا برحمته، فلو علم الخلق ما محلّه عند اللَّه‌

، ومنزلته لديه، ما تقرّبوا إلى اللَّه إلّابتراب قدميه» [1]

. «محبّت الهى اگر نهانخانه دل بنده‌اى را روشن سازد، آن را از تمام دل مشغوليها تهى مى‌سازد، و هر يادى جز ياد خدا نزد او تاريكى خواهد بود.

و يك دوستدار خدا، در نهان خود، پيراسته‌ترين مردم است نزد خدا، و همچنين راستگوترين و وفادارترين ايشان نسبت به عهد و پيمان خويش است، و عمل او از همه مردم پاك‌تر و ذكر او از تمام ايشان زلالتر و روان او از همه پرستشگرتر مى‌باشد، فرشتگان به هنگام مناجاتش مباهات مى‌كنند و به ديدارش فخر مى‌فروشند، و به خاطر او خداوند متعال سرزمينهاى خويش را آباد مى‌سازد، و به خاطر كرامت وى بندگان خود را اكرام مى‌كند. اگر به حقّ وى سؤالى كنند خداوند برايشان مى‌دهد، و بلاها را به وسيله رحمت خود از ايشان دور مى‌كند، پس اگر خلق به جايگاه و منزلت او نزد خدا پى‌مى‌بردند، به خدا نزديكى نمى‌جستند مگر به واسطه خاك پاى وى.»

رهيافت وحى:

ايمان به خدا و اطمينان به وى و همچنين توكّل بر او و پرهيز از سرپيچى از او و بر حذر بودن از كيفر او و خويشتندارى در برابر محارمش... همه و همه موجب فراهم آمدن امنيّت، آرامش و رضامندى مى‌شوند. بديگر سخن هرگاه دل به ايمان آرامش يابد و از خشم و نخوت پاك گردد، وبا عشق و رضامندى آباد شود، و از آفت گناهان قلبى (همچون كينه‌ورزى، حسد