رهيافت وحى:

حكم «چه در زمينه قانونگذارى وتشريع وچه در زمينه قضاوت» از آن خداوند است واز سوى وى فرو فرستاده مى شود. در واقع انسانها از رهگذر پيامهاى پيامبران به احكام عدل مدار پروردگار دسترسى پيدا مى كنند. عليرغم اين كه خرد بشرى شايد بتواند اصول احكام الهى را دريابد، اما انسان نمى تواند در دريافت احكام الهى مستقل از پيامبرانى كه كتابهاى آسمانى را بر انسانها تلاوت مى كنند عمل كند. اين امر احكامى چند را بر مؤمنان واجب مى كند:

احكام:

1- واجب است در هر مسئله اى به دنبال حكم الهى آن باشيم، وجايز نيست به اين بهانه كه مثلا فلان مسئله در حيطه احكام الهى نيست از جستجوى حكم الهى در آن باره باز بمانيم. البته امكان دارد مسئله اى مجمل باشد، كه در اين صورت بايد حكم آن را از اصول كلّى فقه ومحكمات روشن وحى استنباط كرد واگر حلّ آن مسئله بر ما مشتبه گرديد بايد به «اهل ذكر» در آن باره رجوع كنيم.

2- هر فردى بايد خود را چه از نظر روحى- روانى وچه از نظر عملكرد، تسليم احكام شريعت كند ونبايد در دل خود از آن احكام احساس ناراحتى كند. در واقع ندانستن علّت وسبب احكام نبايد موجب انكار آنها شود. به عنوان نمونه بگويد: چرا شكار در حال احرام ويا درحَرَم الهى جايز نيست؟

3- افراط وتفريط، هر دو در احكام جايز نيست، همچنين نمى توان احكام را متناسب با خرد به اصطلاح آزاد وبى قيد وبند بشرى ويا متناسب با عقول تنگ نظر ودرون گرا تفسير كرد. [1]