حاكميّت حق‌

درآمد:

سامان دهى به روابط اجتماعى بر پايه حق، زيربناى ساخت آرمان شهر عدل مدار را تشكيل مى دهد. احكامى كه در كتاب خداوند آمده نيز همين خواسته را از سامان بخشى به شبكه روابط اجتماعى دنبال مى كنند. معمولًا مراد از «حكم» امر قضاوت وگاهى مراد از آن، امر تشريع وقانونگذارى است.

بنابراين هدف نهايى، حق است، ووسيله رسيدن جامعه به حق، پيامبر الهى است، كه بر اساس كتاب فرو فرستاده شده از جانب خداوند حكم مى كند.

احكام الهى را مى توان به سه بخش تقسيم كرد:

1- آنچه با درونمايه واصل دين پيوند خورده «مانند ولايت الهى وگرايش هاى سياسى» كه برنتابيدن آنها كفر محسوب مى شود.

2- آنچه كه با حكم كردن «قضاوت» در ميان مردم پيوند خورده «مانند قصاص» كه روى گردانى از آنها ظلم وستم محسوب مى شود.

3- آنچه كه با رفتار، كردار واخلاق پيوند خورده «مانند آنچه در انجيل مى يابيم» كه عمل نكردن به آنها موجب فسق مى شود.

واز آنجا كه پروردگار ما حق را بيان مى كند وبهترين جدا كننده «حق از باطل» مى باشد، حكم وفرمان تنها از آن اوست وتسليم دربرابر غير او جايز نيست.

1- حكم الهى‌

خداى متعال مى فرمايد:

أَ فَغَيْرَ اللَّهِ أَبْتَغِى حَكَماً وَ هُوَ الَّذِى أَنْزَلَ إِلَيْكُمُ الْكِتَابَ مُفَصَّلًا وَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُ مُنَزَّلٌ مِنْ رَبِّكَ بِالْحَقِّ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ «انعام، 114»

« (با اين حال)، آيا غير خدا را به داورى طلبم، در حالى كه اوست كه اين كتاب آسمانى را، كه همه چيز در آن آمده، به سوى شما فرستاده است، وكسانى كه به آنها كتاب آسمانى داده ايم مى دانند اين كتاب بحق از طرف پروردگارت نازل شده، بنابراين از ترديدكنندگان مباش».