دوم: اگر زوج از زوجه دور باشد بنابر آنچه به مبانى فقهى نزديكتر است، طلاق دادن اوصحيح است، حتى اگر زن در حالت حيض يا نفاس باشد، چه مرد توانايى به دست آوردن خبر از حال زن را داشته باشد يا نه.

سوم: اگر زوج از زوجه در همان دوره پاكى از حيض ونفاس كه با او نزديكى كرده دور شود، بنابر احتياط بايد منتظر باشد تا زوجه در خلال اين مدت بر حسب معمول به دوره پاكى ديگر منتقل شود، وسپس او را طلاق دهد، اگر چه بنابر آنچه به قواعد فقهى نزديكتر است طلاق غايب مطلقاً صحيح است.

چهارم: زوجى كه در شهر زوجه حاضر است، اگر اطلاع از حال زوجه از جهت پاك بودن يا نبودن او برايش ممكن نيست، حكم او حكم زوج غائب است.

پنجم: طلاق دادن زوجه يائسه، نابالغ‌ [1] وحامله در دوره پاكى از حيض پس از نزديكى كردن با وى جايز است.

ششم: طلاق دادن زن مسترابه «زنى كه در سن حيض است اما به خاطر سببى طبيعى ويا بجهت مرض، حيض نمى‌شود» در دوره پاكى از حيض ونفاس پس از گذشت سه ماه از آخرين بارى كه همسرش با او نزديكى كرده صحيح‌است.

هفتم: وقتى كه زن از عادت ماهانه يا نفاس پاك شود طلاق دادنش صحيح است حتى اگر پيش از غسل كردن باشد.

هشتم: طلاق نسبت به همسر موقت «متعه» واقع نمى‌شود، چرا كه جدايى بين آن دو بعد از تمام شدن مدت ويا بخشيدن بقيه مدت به همسر توسط شوهر واقع مى‌شود وبا اين امر جدا مى‌شوند ونيازى به طلاق نيست ومشروط به هيچيك از شرايط مذكور نيز نخواهد بود.

4- شرايط طلاق‌

در صحت طلاق امور ذيل شرط است:

اول: جارى كردن طلاق با عبارت انشائى صريح ونه با عبارت اخبارى يا كنايه‌اى، بنابراين عبارت صحيح طلاق شامل كلمه «طالق» همراه با عبارت ديگرى مانند ضمير،