ما در ابتدا شرايط مطلِّق «طلاق دهنده» ومطلَّقَه «طلاق شونده» [1] وطلاق را بيان مى‌كنيم:

2- شرايط مطلِّق:

مطلِّق بايد شرايط عمومى اهليّت يعنى بلوغ، عقل، اختيار وقصد را داشته باشد.

الف: بنابراين انجام طلاق از سوى كودك نابالغ صحيح نيست، همچنين است نسبت به ديوانه وكسى كه مجبور به طلاق شده ونيز كسى كه صيغه طلاق را بدون قصد وقوع حقيقى آن واز روى بذله گويى وشوخى، يا بطور سهوى ويا در حالت خواب تلفظ مى‌كند.

ب: مست وكسى كه به سبب استعمال مواد مخدر ومانند آن هوش خود را ازدست داده، طلاقشان صحيح نيست. همچنين است هر كسى كه عقلش زايل وقدرتش در تمييز وشناخت خير وشر به هر دليل از بين رفته باشد.

3- شرايط مطلَّقه‌

زوجه‌اى كه طلاق دادن او در نظر است شرايطى دارد:

الف: بايد همسر دائمى باشد، بنابراين براى همسر موقت «يعنى عقد متعه» طلاق‌نيست.

ب: در صورت حاضر بودن زوج با زوجه در يك شهر واحد، بايد زوجه ازحيض ونفاس پاك باشد.

جيم: بايد زن در دوره پاكى از حيض ونفاس باشد كه زوج با او در آن دوره نزديكى نكرده باشد.

اكنون توجه شما را به بيان جزئيات اين شرايط جلب مى‌كنيم:

اول: شرط طهارت از حيض منحصراً نسبت به زوجه‌اى كه به او دخول شده وحامله هم نيست مى‌باشد، اما طلاق زوجه قبل از دخول صحيح است، حتى اگر در حالت حيض باشد، وهمچنين است طلاق دادن زن حامله در حالت حيض‌ [2].