وبينشهاى زير را از سخن قرآن كريم پيرامون شير دادن به دست مى‌آوريم، زيرا اين مقوله در خانواده اهميت وجلب توجه بيشترى دارد، چرا كه به ثمره زندگى دو طرف وتغذيه او مربوط است. ما از اين مثالها بهره‌هايى مى‌بريم كه در ساير ابعاد زندگى نيز به ما سود مى‌رساند:

الف- در طول دو سال كامل، شير دادن فطرى وطبيعى، كه كودك- به ويژه در روزهاى نخست- در اثناى آن به شير مادر به عنوان بهترين غذا نيازمند است، انجام مى‌گيرد ونبايد مادر، به عنوان يك مادر، از تكليف خود بگريزد واو را شير ندهد وسرنوشت فرزندش را به دلايل تجملاتى به مخاطره افكند، زيرا آينده فرزندش به اين شيربستگى دارد، واز نظر علمى ثابت شده است كه بسيارى از ضعفها وبيماريها در كودكان در نتيجه عدم تغذيه از شير مادر پيش مى‌آيد.

ب- پدرى كه همسرش فرزندى را براى او به دنيا آورده است، نبايد در نفقه دادن بر پايه نيكو كارى ومتناسب با سطح زندگى اجتماعيشان بخل ورزد.

ج- شايسته نيست پيوند زناشويى به دليل فرزند به سستى گرايد وزيانى به آن دو وارد آيد، چنان كه مرد براى مراعات حق فرزند، لذت كاميابى جنسى را به زنش نچشاند يا بر عكس زنى با شوهرش‌چنين كند.

در حديثى منقول از امام صادق (ع) در تفسير آيه «لَا تُضَارَّ وَالِدَه» آمده است كه فرمود: «اين چنان است كه زن دست خود را جلو بياورد ونگذارد شوهرش با او همبستر شود وبه او بگويد: «به تو اجازه نمى‌دهم اين كار را بكنى. هراس دارم كه مبادا «بربچه شير خوارم» بچه دار شوم»، يا مردى به زن بگويد: «با تو نزديكى نمى‌كنم، زيرا مى‌ترسم حامله شوى وكار به آن جا رسد كه مجبور شوم فرزندم را بكشم»، پس خداوند نهى كرده است كه مردى به زن يا زنى به مرد زيان رساند» [1].

د- جايز نيست به هنگام مرگ پدر وانتقال كفالت فرزند به وارث، مادرى را از ديدار فرزندش باز دارد چنان كه اگر فرزندى در كفالت مادر باشد نبايد بر او تنگ گرفت.

در حديثى از امام صادق رسيده است كه فرمود: «وارث نيز نبايد به زن زيان رساند وبگويد: «نمى‌گذارم فرزندش به ديدار او برود»، ونبايد به فرزندش زيان رساند، اگر فرزند نزد او چيزى داشته باشد، وشايسته نيست به اين فرزند تنگ گرفته شود.» [2]