بخورد كفايت نمى كند، زيرا رضاع ناميده نمى‌شود ودر چنين موردى نبايد احتياط ترك گردد.

شرط سوم- شيرخوارگى پيش از گرفتن كودك از شير

شرط است كه شير خوارگى در دو سال صورت پذيرد، اما اگر كودكى پس از تمام شدن دو سال شير بخورد محرميت ميان او ودايه‌اش پديد نمى آيد، زيرا در روزهاى از شير گرفتن بوده است.

اين شرط نيست كه عمر فرزند نسبى دايه كمتر از دو سال باشد، ولى بهتر است در مورد دايه احتياط رعايت شود، چنانكه بهتر است درباره كودكى كه از شير ستانده شده وسپس از زن مرضعه‌اى شيرخورده است، اگر چه قبل از تمام شدن دوسال باشد با احتياط عمل شود، واقوى عدم لزوم عمل به اين احتياط در هر دو مورد است. بدين ترتيب اگر خوردن آخرين نوبت شير پيش از آن كه كودك به دوسال برسد تمام شود محرميت ايجاد مى گردد ودر غير اين صورت خير.

ملاك دوساله شدن هم گذشت بيست وچهار ماه از سن كودك شير خواره است، نه آغاز يا پايان سال هجرى.

شرط چهارم- شير يك مرد

مرد «يعنى شوهر» محور احكام شيرخوارگى است وشير، از آن اوتلقى مى شود ومحرميت زمانى تحقق مى يابد كه شير از آن يك مرد باشد اگرچه زنها متعدد باشند، ولى در مقابل اگر مردان متعدد باشند حتى اگر زن شيرده يكى باشد محرميت تحقق نمى پذيرد. توضيحات اين‌شرط به اين قرار است:

1- زهرا همسر جعفر است كه پسرى به نام هادى را شير داده ورقيه همسر دوم جعفر دختر بچه‌اى را به نام اسماء شير داده است. پس‌هادى نمى‌تواند با اسماء ازدواج كند، زيرا هر دو، از شيرى كه از آن يك مرد «يعنى جعفر» بوده تغذيه كرده‌اند اگر چه سخن از دو زن شيرده در ميان است.

2- سپس جعفر همسرش زهرا را طلاق مى دهد وزهرا با مرد ديگرى ازدواج مى كند واز شير خود- كه پس از ازدواج دوم وحاملگى از همسر جديد روان‌