ب- شير خوارگى پانزده باره:

هرگاه شمار شير دادن به پانزده رسيد اين شير گوشت مى‌روياند وخون پديد مى آورد، اما اگر ده بار شير دادن توانست استخوانى را استوار گرداند يا گوشتى را بروياند وخونى را پديد آورد ظاهراً كفايت مى كند، ودر غير اينصورت خير.

وبراى هر يك بار شير دادن شروطى وجود دارد بدين شرح:

1- اينكه يك نوبت شير دادن، عرفاً كامل باشد، ونشانه آن اين‌است كه كودك سيرآب مى شود ودهان از پستان برمى‌گيرد وچه بسا خواب او را بربايد، اما اگر مثلًا- از پستان ناراحت شد يا به كسى توجه كردكه با او بازى مى كند وپستان را رها كرد وسپس به خوردن شير روى‌آورد نوبت جديدى در شير خوارگى شمرده نمى‌شود ودر واقع‌تكميل نوبت اول است.

2- اينكه دفعات شيرخوارگى پى در پى باشد، پس اگر دو زن شيرده به تناوب «يكى در ميان» به كودك شير دهند كفايت نخواهدكرد حتى اگر اين دو زن همسران يك مرد باشند.

آرى، اگر به كودك مقدار اندكى شير يا قندآب در اثناى شيرخوارگى داده شود به گونه‌اى كه شير زن شيرده غذاى اصلى اوشمرده شود كه گوشت وخون از آن پديد مى آيد، به توالى زيان نمى‌رساند. اما اگر پديد آمدن گوشت وخون بواسطه غذا ياآشاميدنى، يا بواسطه هر دوى آن به علاوه شير شيرده پديد آيد، ايجاد محرميت بعيد مى نمايد.

3- اينكه شير خوارگى مستقيماً از طريق پستان صورت پذيرد، اما اگر شير را از پستان بدوشند وسپس به كودك بدهند، به نظر غالب فقها موجب محرميت نمى شود، زيرا ديگر رضاع ناميده نمى شود، واحتياط بهتر است به ويژه اگر با اين شير گوشت وخون پديد آيد.

اما در صورتيكه مكيدن پستان به وسيله لوله‌اى انجام شود كه به پستان متصل است زيانى نمى رساند، زيرا فقها اين مورد را رضاع مى‌شمرند واين قيد در شير خوارگى يك شبانه روز نيز آمده است.

4- برخى از فقها شرط كرده‌اند كه شير خوارگى بايد در حيات زن شيرده صورت پذيرد، پس اگر طفل شيرخوار آخرين نوبت شيرش را پس از مرگ زن شيرده‌