هميارى آنها در ساختن خانواده ورويارويى با دشواريهاى زندگى، ضمانت يابد وزيرساز بنيان جامعه به سامان رسد. پس اگر اجازه داده شود اين غريزه از اختيار قانون ونظارت جامعه خارج گردد، نه تنها در استوار كردن پيوندها سودى نخواهد داشت، بلكه موجب گسستن ساختار متين خانواده نيز مى گردد.

دوست پسر ودوست دختر بازى همچون عمل زشت فحشا، پيوندى است از ديدگاه قانون، نابسامان در حالى كه ازدواج دائم يا موقت پيمانى است ميان دو شخص كه قانون آن را زير نظر وجامعه بر آن محاسبه ونظارت دارد.

از آيه كريمه‌اى كه گذشت چند حقيقت را الهام مى گيريم:

1- كسى كه مالى را در اختيار دارد مى تواند از مالش برخوردار گردد ونيازهاى گوناگونش را به واسطه آن- برآورده سازد به شرط آن كه براى جامعه يا خود هيچ گونه فساد وتباهى به بار نياورد.

2- حرام آن است كه مرد، آب خود را جايى بريزد كه خانواده اى بنا نگردد ونسلى به بار نيايد، وبدين ترتيب فلسفه ازدواج موقت نيز همچون فلسفه نكاح دائم، ساختن دژ استوار خانواده است.

3- اين كامگيرى «كه در ازدواج موقت صورت مى گيرد» بايد بر پايه توافق طرفين برابر مهرى صورت پذيرد وهر چه مدت آن بيشتر باشد مهر فزونى مى يابد وبرعكس.

بدين ترتيب وجود دو شرط در متعه را دانستيم: مهر ومدت.

4- اين بر پايه توافق اوليّه ميان دو طرف است، ولى مى توان اين توافق را بر حسب رضايت طرفين تغيير داد، پس زن مى‌تواند قدرى از مهر خود را ببخشد چنان كه مرد مى تواند مقدارى از مدت را ناديده بگيرد.

ازدواج موقت در حديث شريف:

1- «جابر بن عبد الله از پيامبر (ص) روايت كرده كه مسلمانان به همراه پيامبر جنگيدند ومتعه را براى آنان حلال كرد وحرام نشمرد، وعلى (ع) مى‌فرمود: اگر عمر بر من پيشى نمى‌گرفت «در تحريم متعه» كسى زنا نمى كرد مگر نگون بخت، وابن عباس مى گفت «واين آيه را مى خواند»: «هر آنچه از زنها