3- ميانه روى در مخارج و دورى از تنگ گرفتن و اسراف، مستحب است. داوود رقى از امام صادق (ع) نقل مى كند كه فرموده است: «ميانه روى را خدا دوست دارد و اسراف را خدا ناپسند مى شمارد، اگر چه هسته اى را بيرون فكنى كه به كار آيد، يا باقيمانده نوشيدنى خود را بيرون بريزى.» [1]

در حديثى از امام موسى كاظم (ع) آمده است كه: «هر كس ميانه روى در پيش گرفت نيازمند نشد» [2].

4- آنچه براى بدن خوب و مفيد باشد اسراف نيست، در حديثى از امام صادق (ع) آمده است: «اسراف در امورى است كه مال را به تباهى كشد و به جسم زيان وارد آورد» [3].

5- مستحب است انسان حد وسط، بين اسراف وبخل، را برگزيند. در تفسير اين حد از امام جعفرصادق (ع) روايت شده كه حضرت (ع) اين آيه را تلاوت فرمود:

وَ الَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ كَانَ بَيْنَ ذلِكَ قَوَاماً [4]

«وآنان هستند كه هنگام انفاق اسراف نكرده، و بخل هم نورزند، بلكه «در احسان» ميانه رو و معتدل باشند.»

راوى مى گويد: حضرت (ع) مشتى سنگريزه برداشت و در دست خود محكم گرفت و فرمود: «اين همان تنگ گرفتنى است كه در قرآن خداوند يادآور شده». وسپس مشتى ديگر سنگريزه در مشت گرفت ولى همه آنها را از كف رهانيد و فرمود: «اين همان اسراف است».

وسپس مشتى ديگر سنگريزه در دست گرفت و مقدارى از آن را رها كرد و مقدارى نگه داشت و فرمود: «اين همان قوام و ميانه روى است» [5].

6- مستحب است براى خانواده با گشاده دستى عمل شود.