الف- اين كه حاكم، مورد احترام ومودّت تمام هموطنان باشد.

ب- حكم صادره از سوى حاكم بايد در نزد همه محترم شمرده شود وكسى نبايد از حكم صادره توسط حاكم برنجد.

ج- حاكم بايد خود پيش از همه، احكام را در مورد خود وديگران به اجرا درآورد ونبايد در اجراى حكم الهى با كسى مدارا كند.

3- مسلمانان بايد در نزاعهاى درونى خود، با توجّه به موارد زير، عدالت اسلامى را مبناى كار خود قرار دهند:

الف- همه مسلمانان، به ويژه رهبران سياسى ومذهبى بايد تمام تلاش خود را براى خاموش كردن آتش نزاع، بر مبناى آشتى مورد قبول دو طرف به كار بندند.

ب- جامعه اسلامى بايد بر رعايت بندهاى صلح دوطرف نزاع نظارت كند وبا مشاهده تجاوز يكى از دو طرف متخاصم بر ديگرى به هر وسيله اى كه شده با گروه متجاوز به مقابله برخيزد.

ج- رهبرى امّت بايد ميان دوطرف نزاع، به عدالت صلح وآشتى برقرار نمايد وحتّى از حقوق طرف متجاوز نيز كم نگذارد، بلكه با اداى حقوق تمام اطراف نزاع، قسط وعدل را محقّق سازد.

4- مسلمانان به هنگام جهاد با دشمنان نبايد از چهارچوب عدل وقسط خارج شوند كه اين امر با پايبندى به احكام اسلامى زير ميسّر ميشود:

الف- مسلمانان تنها با كسانى مى توانند به جنگ بپردازند كه يا خود با مسلمانان به ستيزه برخاسته و يا با دشمنان ستيزه جوى مسلمانان هم پيمان شده باشند.

ب- از سويى جايز است، به كسانى كه با ما ستيزه ندارند وما را از شهر وديار خود بيرون نرانده اند، نيكى كنيم وعدل وقسط را درباره ايشان به اجرا درآوريم.

ج- تجاوز به حقوق ديگرى، مگر در صورت تجاوز وى به حق ما جايز نيست.

د- در هنگام مقابله به مثل وپاسخ به تجاوز، واجب است از چهارچوب تقوى خارج نشويم زيرا خروج از حد ومرز در اين هنگام جايز نيست، وتنها به ميزان تجاوز طرف مقابل مى توان واكنش نشان داد.