زن مى‌گويد: «زَوَّجتُكَ» يا «انكَحتُكَ» يا «مَتَّعتُكَ نفسى على‌الصُداقِ المعلوم» سپس مرد مستقيماً پاسخ مى‌دهد: «قَبِلتُ‌التَّزوِيج» يا مى‌گويد: «قَبِلتُ النِّكاحَ» يا مى‌گويد: «قَبِلتُ المُتعَة».

ب در صورتى كه وكيل آن دو، عقد را جارى نمايند:

وكيل زن به وكيل مرد مى‌گويد: «زَوَّجتُ» يا «انكَحتُ» يا «مَتَّعتُ مُوَكِّلَتى «نام زن برده مى‌شود» مُوَكِّلَكَ «نام مرد برده مى‌شود» على الصُداقِ المعلوم.»

وكيل مرد بلا فاصله جواب مى‌دهد: «قَبِلتُ لِمُوَكِّلى «نام مرد برده مى‌شود» التَّزويج» يا «النِّكاحَ» يا «التمتع.»

احكام ايجاب وقبول:

1- لازم نيست در عبارتهاى عقد تطابق لفظى وجود داشته باشد، يعنى طرف مقابل مى‌تواند الفاظ ديگرى را غير از آنچه در ايجاب يا قبول استفاده شده، به كار گيرد مثلًا زن مى‌تواند بگويد: «انكَحتُكَ‌نَفسى» ومرد بگويد: «قَبِلتُ التَّزويج» واز كلمه «تزويج» به جاى‌كلمة «نكاح» استفاده كند. همين گونه است حكم ساير متعلقات، چنان كه اولى بگويد: «.. على المَهرِ المعلوم» و ديگرى بگويد: «.. على الصُداقِ المعلوم.»

2- انسان لال كافى است با اشاره يا هر وسيله ديگرى همچون نوشتن، يا اثر انگشت كه بر عقد دلالت كند قبول وايجاب را برساند، البته مشروط بر آن كه عمل او در ميان عرف نمايانگر عقد باشد.

3- اگر يكى از دو طرف صيغه عقد را غلط تلفظ كند، چنانچه اين غلط معنى را تغيير دهد، صيغه عقد كفايت نمى كند، ولى اگرتغيير دهنده معنى نبود اشكال ندارد، مشروط بر آن كه تلفظ غلط درساير متعلقات صيغه عقد باشد نه در دو لفظ «ايجاب وقبول»، واما تلفظ غلط دو لفظ ايجاب وقبول، بنابر احتياط، كفايت نمى‌كند چنان‌كه بگويد: «جوزتك» به جاى «زوَّجتُكَ». حكم اشتباه در اعراب‌الفاظ نيز چنين است.

4- در جارى كردن صيغه عقد، قصد انشاء يعنى بيان صيغه عقد به هدف اجراى عقد، شرط است.