فصل سوم: عقد نكاح‌

1- احكام عقد دائم‌

حقيقت عقد نكاح، تعهدى است از دو طرف آن بر همزيستى با يكديگر در يك زندگى مشترك، كه به موجب آن زن بر مرد حلال مى‌شود، وآن عبارت است از «ايجاب» زن يا وكيل او، و «قبول» مرد يا وكيل او.

الف- شرايط صيغه عقد

1- ايجاب بايد از سوى زن يا وكيل او با لفظ «نكاح» يا «تزويج» باشد، ودر نكاح دائم لفظ «متعه» نيز كافى است، به شرط آن كه اشاره‌اى شود كه دلالت بر قصد دوام داشته باشد.

حال آيا ايجاب وقبول بايد تنها با تلفظ زبانى باشد «يعنى‌مستقيماً بر زبان آورده شود» يا هرگونه اظهار، مانند امضا بر عقدنامه مى‌تواند كفايت كند؟

پاسخ اين است كه بى شك احتياط آن است كه با لفظ صورت‌پذيرد.

2- در عقد شرط است كه در صورت امكان بنا به احتياط مستحب- به زبان عربى خوانده شود، اگرچه به وسيله وكيل انجام گيرد.

3- در غير از صورت پيش، مى توان عقد را با زبان ديگرى‌جارى كرد، به شرط آن كه مفهوم نكاح وتزويج را برساند.

4- احوط، گفتن دو لفظ «ايجاب» و «قبول» به صيغه فعل ماضى‌است، ولى صيغه مستقبل وجمله خبريه نيز كفايت مى‌كند، وحتى باجمله‌اى كه ظاهرش امر يا استفهام باشد به شرط آن كه مفاد آن انشاء عقد باشد كفايت مى كند.

5- احتياط آن است كه ايجاب از سوى زن باشد وقبول از جانب‌شوهر اگرچه اقوى، جواز عكس است.

چگونگى ايجاب وقبول:

الف در صورتى كه زن ومرد خودشان عقد را جارى كنند: