آنها آشكار گردد واز پليديهايى كه بدان دامن مى‌آلايند دست كشند. اين مسأله، احكامى دارد كه اينك به بيان آنها مى‌پردازيم:

1- اشكالى ندارد زن زناكار پس از توبه به عقد مردى كه با او زنا كرده يا جز او در آيد، ولى احوط واولى آن است كه ازدواج پس از «استبراء» باشد، يعنى زمانى كه رحم او به وسيله يك نوبت حيض‌ديدن از آب مرد زناكار پاك گردد، اما زن حامله به استبراء نياز ندارد، ومى توان مستقيماً وبدون فاصله او را به ازدواج در آورده وبا اوهمبستر شد.

2- احتياط آن است كه از ازدواج با زن مشهور به زنا خوددارى شود مگر پس از دانستن توبه او، همچنين نبايد اين احتياط را از دست دادكه نبايد با زن زناكار مطلقاً «يعنى چه مشهور به زنا باشد يا مشهورنباشد» ازدواج كرد مگر پس از دانستن توبه او ونشانه آن هم اين‌است كه به بدكارى فراخوانده شود، پس اگر خويشتن دارى كرد، معلوم مى‌شود توبه كرده است.

3- اگر زن- والعياذ باللَّه- زنا كرد بر همسرش حرام نمى‌شود، حتى اگر زن بر آن اصرار داشته باشد، ولى ظاهراً مستحب آن است كه اگر به زنا شهرت يافت طلاقش دهد بلكه اين كار، احوط است.

4- اگر مردى با زنى كه به عقد دائم يا موقت ازدواج كرده، زنا كند، احوط آن است كه اين زن براى هميشه بر آن مرد حرام خواهد شد، اگر چه اقوى عدم حرمت است، وحكم زنا با زنى كه در عده رجعى‌هست نيز چنين است.

5- در اين مورد احتياط آن است كه مرد زناكار با آن زن، پس از جدا شدن ازشوهرش با طلاق يا مرگ يا انقضاى مدت صيغه، ازدواج نكند.

ح- كسانى كه به سبب لواط ازدواج با آنها حرام است‌

عمل زشت «لواط»- والعياذ باللَّه- يكى از عوامل تحريم هميشگى است. پرداختن به چنين كار زشتى موجب تحريم نسبت به خويشاوندان شخص مفعول مى‌شود، كه جزئيات آن را ذيلًا بيان مى‌داريم:

1- اگر كسى با ديگرى- والعياذ باللَّه- لواط كرد ودخول- حتى به مقدارى از ختنه‌گاه- صورت گرفت، مادر مفعول ومادران مادر او هرچه بالا روند ودختران ونوادگان دختريش هرچه پايين آيند وخواهرش نيز بر او حرام مى‌