اول: تعدى آن است كه نگهدارنده وديعه در آن تصرف كند بدون اينكه وديعه گذار به او اجازه دهد، يا عرف اينكار را مجاز شمارد، مانند:

- استفاده از اتومبيل، يا استفاده از دستگاهها وابزار آلاتى كه نزد او براى نگهدارى به وديعه گذاشته شده نه براى استفاده.

- پوشيدن لباس امانتى.

- عاريه دادن كتابهايى كه بعنوان وديعه نزد اوست وسپردن آن به ديگرى بدون اذن مالك.

- استفاده زن از زيور آلاتى كه بعنوان وديعه نزد اوست.

ومثالهاى بسيار ديگرى از اين نوع. همه اين موارد، در صورتى است كه امانت گذار اجازه چنين تصرفاتى را نداده باشد، واز سويى نگهدارى آنها نيز مسلتزم اين تصرفات نباشد.

دوم: تفريط آن است كه در اتخاذ تدابير لازم براى حفظ وديعه، متناسب با عرف وعادتى كه نسبت به هر چيز وجود دارد، سهل انگارى كند به گونه‌اى كه عرف اين سهل انگارى را ضايع كردن امانت محسوب كند، مانند:

- نگهدارى امانت در مكانى نامناسب، مانند قراردادن پول وجواهرات در صندوقى باز يا پارك كردن اتومبيل در خيابان بدون قفل كردن آن.

- نگهدارى كتابهاى به وديعه گذاشته شده در مكانى مرطوب وجايى كه آب به آن نفوذ كرده وكتابها را از بين مى‌برد.

- نگهدارى پارچه ولباس در محلى كه آب به آن مى‌رسد يا در جايى كه حشرات آسيب رسان در آن جا وجود دارند و ..

سوم: اگر در صورت وجود تعدى وتفريط، وديعه تلف يا خسارتى بر آن وارد شود، اما اين تلف يا خسارت بسبب تعدى وتفريط نباشد، بنابر قول مشهور نگهدارنده وديعه ضامن ومسؤول تلف وخسارت وارده بر آن خواهد بود، ولى احتياط آن است كه دو طرف رضايت يكديگر را به دست آورند.

چهارم: اگر ظالمى به زور وديعه را تصرف كند، ويا دزدى آنرا بدزدد ونگهدارنده وديعه باعث ومسبب اين امر نباشد، وى هيچ گونه مسؤوليتى در قبال اين رويداد ندارد.