2- وديعه امانتى است نزد امين وواجب است كه وى از آن محافظت كند، هيچ كس حق خيانت به آن را ندارد حتى اگر صاحب آن شخصى فاسق وگنهكار باشد.

قبول وديعه اگر در چارچوب همكارى در كار نيك وپرهيزگارى وبرآوردن نياز انسان مؤمن باشد ثواب بسيار دارد.

3- قرارداد وديعه نسبت به هر دو طرف جايز است، بنابراين هر كدام از آنان هر زمانى كه بخواهند مى‌توانند قرارداد وديعه را فسخ كنند واگر امين قرارداد را فسخ كند، امانت گذار حق ندارد از پس گرفتن وديعه خود امتناع كند.

اما اگر هر دو يا يكى از آنان لازم بودن قرارداد براى يك طرف يا دوطرف را شرط كنند وهر دو نيز براين امر راضى شوند، قرارداد وديعه طبق توافق دو طرف لازم مى‌شود.

وديعه ورضايت‌

4- وديعه قراردادى است كه تنها با رضايت دوطرف منعقد مى‌شود، ومنوط بر ايجاب وقبول است، حال چه به صورت لفظى يا غير آن. براى ايجاب بكار بردن عبارتى خاص لازم نيست، بلكه هر گونه لفظى كه دلالت بر اين امركند كافى است، مانند اينكه بگويد: اين مال را نزد تو به وديعه مى‌گذارم، يا اين‌شى‌ء مرا نزد خود نگهدارى كن، يا اين شى‌ء نزد تو بعنوان امانت است، وعبارات ديگرى از اين دست. همچنين قبول لفظى با هر عبارتى كه نشان دهنده رضايت واقعى شخص به اين كار «نگهدارى امانت» باشد، صحيح است.

5- اشكالى ندارد كه ايجاب به صورت لفظى وقبول به شكل عملى باشد، «مانند اينكه بگويد اين كتاب را بعنوان وديعه نزد تو قرار مى‌دهم، وديگرى‌آنرا بگيرد ودر جاى امنى بگذارد، بدون اينكه چيزى بر زبان بياورد» همچنانكه اگر ايجاب وقبول هر دو به صورت عملى وبدون استفاده از هيچ لفظى باشند نيزقرارداد وديعه درست است، زيرا اصل، رضايت هر دو طرف در امر وديعه است، لذا هر امرى كه بر آن دلالت كند، بسنده وكافى است.