فصل هيجدهم: وديعه‌ [1]

رسول خدا (ص) مى‌فرمايد:

«لَيْسَ مِنَّا مَنْ أَخْلَفَ بِالْأَمَانَةِ»

[2].

«كسى كه در امانت خيانت كند از ما نيست».

ونيز فرمودند:

«الْأَمَانَةُ تَجْلِبُ الرِّزْقَ وَ الْخِيَانَةُ تَجْلِبُ الْفَقْرَ»

[3].

«اداى امانت موجب زيادى رزق وروزى، وخيانت در آن باعث فقر وتنگدستى مى‌گردد».

وامام صادق (ع) نيز فرمودند:

«صَاحِبُ الْوَدِيعَةِ وَ الْبِضَاعَةِ مُؤْتَمَنَانِ»

[4].

«كسيكه مالى را نزد خود به امانت «وديعه» دارد، ونيز كسيكه مالى را براى‌تجارت ومضاربه در اختيار دارد، مورد اطمينان وامين مى‌باشد».

قرارداد وديعه چيست؟

1- قرارداد وديعه يعنى سپردن چيزى به ديگرى براى نگهدارى از آن يا به بيان كوتاهتر نايب گرفتن در نگهدارى چيزى.

به چيزى كه براى نگهدارى به ديگرى سپرده مى‌شود «وديعه» يا «امانت» گفته مى‌شود. ولفظ مُودِع «امانت گذار» به كسى كه مال خود را به ديگرى مى‌سپارد، وواژه مودَع «امين» به كسى كه امانت را براى نگهدارى مى‌پذيرد، اطلاق مى‌گردد.