6- قبول كردن وديعه واجب ولازم نيست ونگهدارنده وديعه در قبول و ردآن مختار است، بنابراين اگر امانت گذار چيزى را مقابل كسى بگذارد وبه اوبگويد: اين امانتى مرا بگير ونزد خود نگه دار، اگر طرف ديگر به وسيله گفتار يا عمل- با حركت سر، تبسّم وحتى با سكوت نشان دهنده رضايت- رضايت خود را در قبول وديعه آشكار كند، اين شى‌ء به عنوان وديعه محسوب شده، احكام وديعه بر آن جارى ومترتب است.

اما اگر هيچ عملى كه نشان دهنده قبول ورضايت او باشد از وى صادر نشد، در اينجا وديعه اى وجود نخواهد داشت، حتى اگر امانت گذار چيزى را بگذارد وبرود طرف مقابل ضامن هيچ چيزى نبوده، هيچگونه مسؤوليتى نيز در قبال اين‌كار ندارد، اگر چه، بنابر احتياط مستحب، اگر امكان نگهدارى وديعه براى او هست اينكار را انجام دهد.

شرايط دو طرف وديعه‌

7- دو طرف قرارداد وديعه بايد بالغ وعاقل باشند، بنابراين به وديعه‌گذاشتن چيزى نزد فرد نابالغ وديوانه صحيح نيست، همچنانكه گرفتن چيزى به عنوان وديعه از اين دو نيز درست نمى‌باشد، حال چه اين شى‌ء از آن خودشان باشد يا ازآن كس ديگرى كه اهليت وديعه را دارد، باشد.

8- اگر شخصى وديعه‌اى را از بچه نابالغ يا از ديوانه قبول كرد، اگر آن وديعه از بين برود ويا خسارتى بدان وارد شود، خود ضامن است، وواجب است آنرا به ولى اين دو پس دهد، واگر وديعه را به خود ايشان باز گرداند، همچنان ضامن خواهد بود.

9- اگر كسى امانتى را نزد بچه‌اى نابالغ يا نزد ديوانه‌اى بسپارد وامانت ازبين برود ويا خسارتى به آن وارد شود اين دو ضامن چيزى نبوده ومسؤل نمى‌باشند، وحتى اگر وديعه را به عمد از بين ببرند باز هم ضامن نيستند البته درصورتى كه مميّز «تشخيص دهنده خوب وبد» نباشند.