بخش اسلامى وبخش ديگر در سرزمين كفر به سر برند، بايد به حدّاقل ارتباط بسنده كرد، مگر اين كه خويشان ساكن در سرزمين كفر همگى از آنجا به سوى سرزمين ودولت اسلامى كوچ كنند.

3- جايز نيست، روابط خانوادگى ومناسبات خاندانى در سرزمين اسلام به چالشهاى امنيتى بدل شوند؛ بلكه بايد در صورت درگرفتن جنگ ميان درالاسلام ودارالكفر، مؤمنان براى دفاع از اسلام ودولت اسلامى در برابر پدران وفرزندان وخويشانى كه در اردوى دشمن قرار دارند بايستند وبا آنها به جنگ بپردازند.

4- با اين وجود مؤمنان از كمك ويارى به خويشان خود در دارالكفر منع نشده اند. مثلا اگر مناطقى از دارالكفر كه خويشان ما در آنجا زندگى مى كنند دچار زمين لرزه شود، ما مى توانيم به ايشان يارى رسانده وكمكهاى انسانى خود را برايشان ارسال كنيم.

5- همچنين اگر خويشان يك فرد مؤمن بر مذهب او نبودند، اين امر نبايد باعث قطع رابطه آنها شود. در واقع مؤمنان بايد در هر حالتى در قبال خويشان خود هرچند با آنها در مذهب مختلف باشند، صله رحم به جا آورند، چرا كه در هر حال آنها با يكديگر پيوند خويشى دارند.

6- زمامداران جامعه ايمانى نيز بايد در عملى ساختن دستورات سخت خود، از خود نرمى نشان دهند وبا مخالفين خود قطع رابطه نكنند، به ويژه اگر اين مخالفين ازخويشان باشند يا اين كه به مسائل نا آگاه باشند.

2- پايه مدنيت‌

خداى متعال مى فرمايد:

وَ إِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِى إِسْرَائِيلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَ بِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَاناً وَ ذِى الْقُرْبَى وَ الْيَتَامَى وَ الْمَسَاكِينِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَ أَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَ آتُوا الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا مِنْكُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ «بقره، 83»