برقرارى آنها امر كرده است، خواه اين پيوند، «همچون ولايت رسول خدا (ص) واهل بيت (عليهم السلام)» پيوندى الهى باشد، خواه «همچون صله رحم ويا حتى همچون برقرارى پيوند با مؤمنان وپيوند با همسايگان وهمشهريان وهمخونان» پيوندى ميان بشرى كه شرع بدان امر كرده، باشد.

در آيه ششم سوره احزاب ذكر شده است كه بنيادى ترين پيوندى كه بايد مؤمنان بدان دست يازند ولايت الهى است، پيوندى كه راهبر مؤمنان است، آن رهبرى كه نسبت به ايشان از خودشان سزاوارتر است، ومؤمنان حقّ گزينش دمسازى جز آن را ندارند.

پس از آن نوبت به صله رحم «برقرارى پيوند خويشى» ميان مؤمنان مى رسد، كه هر يك نسبت به آن از ديگرى سزاوارتراند. در واقع ايشان وارثان يكديگرند وبرخى از ايشان پرداخت ديه را «در برخى موارد قضايى» به جاى ديگرى برعهده مى گيرند، همچنان كه برقرار ساختن پيوند هميارى ميان يكديگر در امور معاش وگذران زندگى نيز الزامى است.

اما در باب رابطه مؤمنان با خويشان غير مؤمن خود بايد گفت كه: چنين رابطه هايى را نمى توان كاملا گسست، بلكه جايز است مؤمنان به ايشان نيكى هم بكنند.

از مجموع اين رهيافتها مى توان احكام زير را استنباط كرد:

احكام:

1- همواره بايد احكام شريعت را بر پيوندهاى خويشى مقدّم دانست. به عنوان نمونه اگر يكى از خويشان به خاطر انجام گناهى سزاوار كيفر ومجازات شود، نمى توان ميانجى گرى كرد واز او در برابر حكم شرع پشتيبانى نمود.

2- هر مسلمانى بايد در درجه اول ومقدم بر هر پيوندى وپيش از انتساب به خانواده ويا خاندان وعشيره، خود را يكى از اعضاى جامعه مؤمنان بداند، بنابراين سرزمين ايمان «يا دار الايمان» وطن مسلمان ونخستين جايى است كه هر مسلمان بدان منتسب است. از اين رو اگر عشيره اى در وطرف مرز ميان سرزمين كفر واسلام پراكنده شوند، به طورى كه بخشى از اعضاى عشيره در