2- اين حرمت، حرمت عوامل وابزارهاى منجر به آسيبهاى فوق الذكر را نيز در بر دارد. سهل انگارى واهمال كارى آگاهانه اى كه به مرگ، نقص عضو يا از ميان رفتن نيرويى از نيروهاى انسان منجر شود وهمچنين اقدام به خودكشى از جمله اين اعمال حرام برشمرده مى شوند.

3- حرام بودن انداختن خود در ورطه هلاك ونابودى، بيگمان به معنى لزوم محافظت عرفى از جان است، از اين رو هركس آگاهانه در حفظ جان خود كوتاهى ورزد وبنا به عرف، نابود كننده جان خود محسوب شود، مرتكب فعل حرامى شده است.

4- بر مبناى اصل وجوب حفظ نفس، رعايت نكات بهداشتى وانجام مراحل عملى برخوردارى از سلامت، به اندازه اى كه حفظ نفس از نابودى وايمنى اعضا وقواى جسمانى اقتضا كند، واجب والزامى محسوب مى شود.

5- پاره اى از اعمال را شرع از آن رو كه به حيات بشرى يا سلامت انسان زيان وارد مى سازند، حرام شمرده كه سخن از آنها در فصل حفظ ونگهدارى به تفصيل رفت.

2- تقابل تندرستى وزيان بيش از حد

احكام:

1- پاره اى از بيماريها به مرگ يا نقص عضو يا از ميان رفتن قواى جسمانى منجر نمى شوند، ولى ضرر وزيان بيش از حدّى را در پى دارند، مانند مبتلا شدن به مرض قند كه هرچند به مرگ نمى انجامد ومى توان سالها با آن زندگى كرد، ولى اين بيمارى از نظر عرف بسيار زيان رسان تلقى مى شود، وظاهراً حفظ خود از ابتلا به چنين بيماريهايى نيز واجب است.

2- اگر اهمال كارى در حفظ جان از آسيبهاى بيش از حد، در عرف به منزله نابود كردن خود تلقى شود، وجوب اقدام براى دفع آن آسيبها قويتر به نظر مى رسد. بنابراين هركس گرفتار چنين بيماريهايى شود بايد به دارو ودرمان آن همت گمارد.