د: بُعدى كه در آن جامعه از حمله بيمارى هاى غير كشنده اى كه البته امكان دارد به خاطر ضعف عمومى برخى مبتلايان، آنها را به كام مرگ بكشانند، ايمن مى شود، مثلًا پيشگيرى از انتشار بيمارى آنفلوانزا يكى از مصاديق آن است، چه بسا در برخى شرايط واجب بنمايد.

ه-: برخوردارى از بالاترين سطح پيشگيرى ومراقبت نيز، كه در آن سطح انسان در برابر بسيارى از بيماريها ايمن مى شود امرى مستحب به نظر مى رسد مگر اينكه به حكم حاكم شرع واجب شود.

حال به موشكافى در اين ابعاد پنج گانه مى پردازيم:

1- حفظ جان واعضا

خداى متعال مى فرمايد:

مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ «نحل، 97»

«هركس كار شايسته اى انجام دهد، خواه مرد باشد يا زن، در حالى كه مؤمن است، او را به حياتى پاك زنده مى داريم، وپاداش آنها را بهترين اعمالى كه انجام مى دادند، خواهيم داد.»

رهيافت وحى:

دين اسلام ما را به برخوردارى از حيات طيبه «زندگى پاك» فرا مى خواند، در اين راستا پروردگارمان به ما دستور داده تا اگر پيامبرش ما را به آنچه حياتمان مى بخشد فرا خواند، از او فرمان بريم، خواسته شايستگان هم برخوردارى از حياتى نيكو در دنيا وآخرت است، ووسيله رسيدن به آن عمل صالح است. بايد گفت عافيت يكى از شرط هاى برخوردارى از اين حيات طيبه است.

احكام:

1- بى شك نابود كردن زندگى، قتل نفس واز كار انداختن اعضا وقواى جسمانى، جملگى اعمالى حرام محسوب مى شوند.