احكام:

1- جايز نيست دولت، جامعه، گروه، دسته يا شخصى از افراد بشر مانع بهره مندى مردم از نعمتهاى زمين، شامل زمينهاى كشاورزى، آبهاى روان، چراگاهها يا معادن آشكار وپنهان زمين شود.

2- مردم مى توانند هر قدر كه مى خواهند از منافع زمين بهره مند شوند، بدان شرط كه ديگران را از اين منافع محروم نسازند، زيرا منافع خدادادى زمين متعلّق به گروه خاصّى نيست، بلكه متعلق به همه است.

3- جامعه مى تواند براى سامان بخشى به امر بهره مندى از منابع طبيعى، قوانينى را وضع كند، به شرطى كه در اين قوانين حق هيچكس به دليل تأمين منافع خاص ديگران، ضايع نشود. در واقع بايد در وضع چنين قوانينى به مقدار ضرورت بسنده كرد، چرا كه ايجاد اخلال در آزاديهاى بنيادين انسان تنها به اندازه ضرورت، جايز است.

4- جايز نيست راههاى حركت انسانها در زمين را چه با اهداف اقتصادى «همچون تجارت وسرمايه گذارى كشاورزى وصنعتى» صورت گيرد، چه به قصد سياحت، آموزش يا هدايت شدن، بر روى ايشان بست، مگر در مواقعى كه ضرورتى بسيار مهم در بين باشد.

ب- روزى حلال وپاكيزه‌

خداى متعال مى فرمايد:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَ اشْكُرُوا لِلَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ «بقره، 172».

«اى كسانى كه ايمان آورده ايد از نعمتهاى پاكيزه اى كه به شما روزى داده ايم، بخوريد وشكر خدا را به جا آوريد، اگر او را پرستش مى كنيد».

رهيافت وحى:

آيات كريمه قرآن به ما دستور مى دهند تا از روزى حلال وپاكيزه خداوند بخوريم واز پليديها دورى گزينيم.