احكام:

1- خداوند اجازه داده تا انسان هر آنچه را كه روى زمين وجود دارد مورد استفاده خود قرار دهد وانسانها نمى توانند استفاده از آنها را برخود يا ديگران حرام كنند وحركت وفعّاليت بشرى را اسير قيد وبند سازند.

2- هر غذاى پاكيزه اى، حلال است. در واقع دين، تنها آنچه را كه در نصوص ومتون ويژه تعيين شده يا بدان اشاره شده، حرام مى شمرد.

3- خداوند متعال، تنها خوردنيهايى را كه در آيات قرآن حرام شمرده شده اند، حرام كرده وبه جز آنها، تمام خوراكيها حلال وپاكيزه اند. واگر در احاديث وسنّت، خوردن برخى چيزها حرام دانسته شده، اين حرمت، حرمتى تنزيهى است، نه تشريعى. به عبارت ديگر از حرمت در اينجا كراهت استفاده مى شود نه حرمت، البته فقها در اين نكته با يكديگر اختلاف نظر دارند.

اكنون به تشريح اين بينشهاى سه گانه مى پردازيم:

الف- بهره بردارى از آنچه در زمين قرار دارد

خداى متعال مى فرمايد:

الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْداً وَ سَلَكَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ أَزْوَاجاً مِنْ نَبَاتٍ شَتَّى «طه، 53».

«همان خداوندى كه زمين را براى شما محل آسايش قرار داد، وراه هايى در آن ايجاد كرد، واز آسمان، آبى فرستاد كه با آن، انواع گوناگون گياهان را «از خاك تيره» برآورديم».

رهيافت وحى:

هر كسى حق دارد از نعمتهايى كه خداوند متعال در زمين براى انسان فراهم آورده، بهره بردارى كند وبه هر راهى كه خداوند بدون تفاوت گذاشتن ميان افراد بشر، براى انسانها قرار داده، برود وآزادانه از آنچه در دل زمين يا روى آن قرار دارد يا در زمين به بندگان روزى داده، استفاده كند، همچنانكه انرژى به دست آمده از آتش نيز متعلّق به تمام بشريت است.