ه-: كارگزاران جهان اسلام بايد در سرزمينهاى خود مجدّانه به دنبال ايجاد امنيت غذايى باشند، زيرا تأمين غذا از ضروريات اوليه زندگى است، وسهل انگارى در آن خطرى بزرگ را متوجّه حيات بشرى ودر پى آن امنيت واستقلال جوامع خواهد كرد.

2- اصل حلّيت غذاها

خداى متعال مى فرمايد:

قُلْ لَا أَجِدُ فِى مَا أُوحِىَ إِلَىَّ مُحَرَّماً عَلَى طَاعِمٍ يَطْعَمُهُ إِلَّا أَنْ يَكُونَ مَيْتَةً أَوْ دَماً مَسْفُوحاً أَوْ لَحْمَ خِنزِيرٍ فَإِنَّهُ رِجْسٌ أَوْ فِسْقاً أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَ لَا عَادٍ فَإِنَّ رَبَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ «انعام، 145».

«بگو:" در آنچه بر من وحى شده، هيچ غذاى حرامى نمى يابم، به جز اينكه مردار باشد، يا خونى كه «از بدن حيوان» بيرون ريخته، يا گوشت خوك- كه اينها همه پليدند- يا حيوانى كه به گناه، هنگام سربريدن، نام غير خدا «/ نام بتها» بر آن برده شده است." اما كسى كه مضطر «به خوردن اين محرمات» شود، بى آنكه خواهان لذت باشد يا زياده روى كند «گناهى بر او نيست»، زيرا پروردگارت، آمرزنده ومهربان است.»

رهيافت وحى:

شريعت اسلام، شريعتى سهل وآسان گير است، كه خداوند به وسيله آن خرد بشرى را از زنجيرهاى دست وپاگير رهايى بخشيده ومردم را از قيد وبندها آزاد ساخته، وآزادگى فطرى را به ايشان باز گردانيده است. يكى از نمودهاى آسانى شريعت، اصل حلّيت است كه بر مبناى آن هر چيزى تا زمانى كه نصّ قاطعى در حرمتش وارد نشده باشد، حلال قلمداد مى شود واصل طهارت كه بنا بر آن هر چيزى تا نجاستش به دليلى آشكار ثابت نشده باشد، طاهر وپاك محسوب مى شود. اصل حلّيت موادّ غذايى اى كه خداوند به ما ارزانى داشته، تا زمانى كه نصّ آشكارى در مورد آن وارد نشده باشد، اصلى بسيار سودمند است.