7- بايد انسان احكام وحدود خوردن وآشاميدن را كاملًا رعايت كند، پس بايد در خوردن وآشاميدن اسراف نكند واز خوردن غذاهاى ناپاك وآنچه خوردنش حرام است بپرهيزد.

8- انسان بايد حقّ غذا را با انفاق كردن، چنان كه خواهد آمد، ادا كند:

الف: هر كس بايد برنامه هاى اقتصادى خود را بر مبناى فراهم آوردن حقوق تهيدستان سامان بخشد. لذا بايد مقدارى از مصرف شخصى به ويژه در تجمّلات كاست وبر انفاق به نيازمندان افزود.

چه بسا ضايعات نانى كه در يك كشور متوسّط توليد مى شود، براى سير كردن يك ملّت گرسنه كفايت كند وچه بسا آنچه كه ثروتمندان، خرج سيگار يا پيش غذا ودسرهاى غير لازم يا تنوع در نوشيدنيهاى غير ضرورى مى كنند يا هزينه هاى گزافى كه براى خانه آرايى يا تعويض بى دليل اتومبيل هاى خود متقبّل مى شوند، تمام بيكاران كشورشان را صاحب شغل كند. چه راست گفت اميرمؤمنان على (ع) كه:

«ما رأيت نعمة موفورة إلا وبجانبها حق مضيَّع»

«نعمت فراوانى را نديدم مگر اينكه در كنار فراهم آمدنش حقّى ضايع شده باشد.»

ب: بايد همواره جوياى حال همسايگان، خويشان وهمشهريان باشيم تا اگر به گرسنه اى در ميان آنها برخورد كرديم، بى درنگ سيركردن وى را در رأس امور قرار دهيم.

ج: دولتها بايد اقتصاد خود را در جهت از ميان بردن فقر وگرسنگى، كاستن از شكاف طبقاتى به وجود آمده در ميان اقشار جامعه وهمبستگى اجتماعى سوق دهند.

د: از آنجا كه انسانها افراد يك خانواده بزرگ اجتماعى را تشكيل مى دهند و در جهان هم مناطق محروم ومصيبت زده فراوانى نيازمند كمكهاى غذايى همنوعان خود هستند، بر همه لازم است كمك به مردم چنين مناطقى را مورد اهتمام قرار داده وبه گونه هاى مختلف در كمك رسانى به آنها سهيم شود وبه سازمانهاى بشر دوستانه اى كه امروزه فعاليت مى كنند «همچون سازمان جهانى صليب سرخ وهلال احمر» اكتفا نكنند، چه اين سازمانها تا كنون نتوانسته اند خلاء فزاينده موجود در امر كمك رسانى به چنين مناطقى را به خوبى پركنند.