رهيافت وحى:

غذا، يكى از نيازمندى هاى اوليه انسان است وبه نظر مى رسد جستجو براى دست يابى وكسب وهمچنين خوردن آن واجب باشد. همچنين تغذيه كسى كه خود توان كسب قوت خود را ندارد نيز بر ديگران واجب است. از سويى ذخيره سازى موادّ غذايى براى روز ندارى وتنگدستى نيز مهم است، زيرا خداوند متعال به تلاش براى كسب روزى دستور مى دهد وآيات قرآن مجيد بر وجوب خوردن وآشاميدن به اندازه اى كه از حيات بشرى حفاظت شود، دلالت دارند. علاوه بر اين عقل نيز ما را به اين امر رهنمون مى سازد. نصوص ومتون دينى بر لزوم اطعام تهيدستان وانفاق داده هاى الهى هم دلالت دارند.

احكام:

1- بايد براى كسب روزى تلاش كرد وسربار ديگران نبود. در واقع گدايى كردن براى كسى كه بتواند كار كند واز راههاى حلال كسب روزى كند، حرام است.

2- خوردن وآشاميدن، به قدرى كه زندگى انسان را از نابودى حفظ ويا از زيان هاى شديدى همچون بيمارى يا ضعف مفرط جلوگيرى كند، واجب است.

3- اگر گرسنه اى براى سدّ جوع ودر امان ماندن از مرگ، جز خوردنى ها وآشاميدنى هاى حرام، چيزى براى خوردن پيدا نكند، واجب است به اندازه اى كه از مرگ نجات يابد از آنها بخورد.

4- مستحب است از تمام روزى هاى پاك تناول كرد وميان هيچيك از خوردنيهاى حلال تفاوت قايل نشد، زيرا خداوند در هر خوردنى فوايد ولذّتهاى ويژه اى قرار داده است.

5- مستحب است از ميوه هاى گوناگون براى خوردن استفاده كرد.

6- انسان نبايد انرژى به دست آمده از خوردنيها را صروف افساد وپيروى از راههاى شيطانى بكند، بلكه بر اوست كه شكرگذار خداوند باشد وعمل صالح انجام دهد.