بنابر اين هيچ چيز محو نمى‌شود و از بين نمى‌رود. معروف است كه در و ديوار به فعل آدمى در قيامت شهادت مى‌دهد. دانشمندان كشف كرده‌اند كه خصوصيّت جسمى كه شخصى داشته باشد، به نسل‌هاى بعدِ او هم منتقل مى‌شود؛ مثلًا اگر كسى افتاد و پايش شكست، اگر چه معالجه كرده و پايش بهبودى يافته، امّا آثارى هر چند اندك، در فرزندان و نسل‌هاى بعدى او باقى مى‌ماند و اگر پزشك ماهرى پيدا شود، مى‌تواند تشخيص دهد كه مثلًا نسل چهارم او در آن ناحيه‌اى كه او دچار حادثه شده بود-/ هر چند به طور ناچيز-/ دچار ضعف هستند. و اين هم نوعى از ثبت وقايع است كه در بدن انسان اتّفاق مى‌افتد.

ما هم اكنون روزه مى‌گيريم. در حقيقت مى‌خواهيم آثارى كه در بدن ما هست و از جدّ اعلاى ما حضرت آدم، به ارث رسيده، آن آثار گناه را از بدن خود دور كنيم! حضرت آدم، جدّ اعلاى ما در بهشت روزه نگرفت و از گندم ممنوعه خورد و ما را از بهشت بيرون كردند! به دليل اين رفتارِ حضرت آدم عليه السلام، اكنونْ ما بايد هر سال، يك ماه روزه بگيريم؛ تا آن آثار گناه كه در وجود ما هنوز باقى است از بين برود!

بنابراين همه‌ى آثار نوشته مى‌شود و اين نوشتن به معناى ماندگار كردن است. «نكْتَبُ» يعنى ثبت مى‌كنيم. اين ماندگارى در زمين و آسمان است و از جمله‌ى موارد مهم، چيزى است كه به صورت پرونده بر گردن انسان آويخته است و روز قيامت به صورت كتاب به او نشان داده مى‌شود:

«وَ كُلَّ إِنْسانٍ الْزَمْناهُ طائِرَهُ فى‌ عُنُقهِ وَ نُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقيامَةِ كِتاباً يَلْقَاهُ مَنْشُوراً اقْرأ كِتابَكَ كَفى بِنِفْسَكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسيباً». [1]

و هر انسانى پرونده‌اش را به گردنش آويخته‌ايم و روز قيامت، كتابى براى او بيرون مى‌آوريم‌