نكرد؟! حالا در وضعى هستيم كه اگر بخواهيم برويم، بايد با دست خالى برويم و هيچ چيزى هم نداريم.»

گفتم: «نه! اگر نيّت تو اين باشد، انْ شاءاللَّه خدا تحوّلى در تو ايجاد مى‌كند.

فقط مواظب خودت باش؛ جدّى باش؛ خدا ارحم الرّاحمين است.»

ثبت وقايع به هنگام وقوع‌

«وَ نَكْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ»

و آنچه را از پيش فرستادند و تمام آثار آن‌ها را مى‌نويسيم.

در آيه از ساخت مضارع استفاده شده است؛ بدون آنكه همراه با «سين» يا «سوف» باشد. اگر «سين» يا «سوف» همراه فعل مضارع باشد، معناى آن را مخصوص آينده مى‌كند؛ ولى اگر فعل مضارع به تنهايى به كار رود، بر حال و آينده-/ هر دو-/ دلالت مى‌كند.

فعل «نَكْتُبُ» كه بدون «سين» و «سوف» آورده شده، به اين معنى است كه همزمان با هر كارى كه اين‌ها از پيش فرستاده‌اند، جمله به جمله و حرف به حرف مى‌نويسيم. آنچه را هم كه پشت سر مى‌گذارند، مى‌نويسيم.

هر حركتى كه در جهان مادّه انجام مى‌شود، آثارى از آن در روى در و ديوار منعكس مى‌شود. از اين واقعيّت در علم كشف جنايت استفاده مى‌كنند. اگر مأموران تجسّس و آگاهى تا چند ساعت بعد از جنايت و قبل از تداخل عكس‌ها، در محل حضور يابند، مى‌توانند با وسايل مخصوص، عكس جنايتكار را تهيّه كنند.

همچنين هر صحبتى كه در جايى مى‌شود، امواج صوتىْ در فضا باقى مى‌ماند؛ اگر چه در ظاهر منشأ صدا از بين رفته باشد؛ مانند دود سيگار كه ابتدا به صورت طنابى در حال حركت است؛ امّا بعد از مدّتى محو مى‌شود و فقط بوى بد آن مى‌فهماند كه هنوز دود سيگارى هست.