بدانيد خداوند، زمين را بعد از مرگ آن زنده مى‌كند.

اين دو آيه تفسير دوّمى را كه براى آيه‌ى مورد بحثْ نموديم، تأييد مى‌كند.

در آيه‌ى اوّل صحبت از گناه و مردن دل به وسيله‌ى گناه مى‌شود. در آيه‌ى دوّم اشاره به «زنده كردن زمينِ مرده» بشارتى است براى انسان تا مأيوس نشود و بداند كه خداوند، قدرت دارد يك لحظه، دل مرده‌ى او را به رحمت و نعمتش زنده كند.

اين همه تأكيد و تلنگر چرا؟

در آيه‌ى‌ «انَّا نَحْنُ نُحْىِ الْمَوتى» چند تأكيد وجود دارد:

«انَّ» از حروف تأكيد است. استفاده از ساخت جمع، تأكيد را مى‌رساند.

جمله به صورت اسميّه آمده است نه فعليّه. بكار بردن ضمير فصل در جمله، براى تأكيد است. بعضى مى‌گويند:

«اين تأكيدها به چه كارى مى‌آيد؟ اگر كسى، گوش شنوا داشته باشد، كه بى‌نياز به تأكيدات، خواهد پذيرفت. و اگر هم قبول نداشته باشد، تأكيد هم او را وادار به پذيرش نخواهد كرد.»

حقيقت اين است كه مشكل بشر اين نيست كه عقلش حقايق الهى را درك نمى‌كند؛ هم عقلش در اين خصوص كارآيى دارد و هم فطرتش مى‌تواند اين مطالب را درك كند. از اين جهت مشكل ندارد. منتها غافل است! آدم غافل را بايد بيدار كرد. با سروصدا، با تأكيد و با تلنگر! بنابر اين تأكيدهاى قرآن در جاى خودش، مفيد است.

مگر ما غافل نيستيم؟ قرآن را كه نبايد فقط يك كافر بخواند! ما آخرت را، هم قبول داريم و هم قبول نداريم! كمى قبول داريم و كمى قبول نداريم! قبول داريم چون مى‌گوييم: