بترسيم. ترس هم يك رحمت است. ترس از خدا، خودش يك رحمت است. امّا اين طور نباشد كه غلبه‌ى ترس اين احساس را در ما به وجود آورد كه ديگر جهنّمى شده‌ايم و حتّى پيامبر هم نمى‌تواند ما را از دوزخ نجات دهد.

به هر تقدير يأس ونا اميدى يكى از عقبه‌هاست؛ جلو راه ما را مى‌گيرد. اين فكر كه نكند خدا مرا نيامرزد. بگويم: «نكند حرفم را گوش نكند. بنابر اين من از او نمى‌خواهم!» نه! بايد خواست. بابِ سؤال و مسئلت را نبايد بسته انگاشت.

/ ب‌

سعى كنيد از پاويونِ بهشت داخل شويد!

نجات خودمان را از جهنّم بخواهيم. مهمترين مسأله اين است كه انسان جهنّم نرود؛ انشاءاللَّه شما اهل بهشت هستيد. اين بهشت، به شفاعت اهل بيت عليهم السلام و به عنايت حضرت فاطمه‌ى زهرا عليها السلام و به تفضّل حضرت حجت- صلوات اللَّه و سلامه عليه- انشاءاللَّه هست و نصيب ما مى‌شود؛ ولى در عين حال ما مى‌خواهيم از راه ديگر به بهشت برويم؛ نه از راهى كه از جهنّم مى‌گذرد! بهشت دو راه دارد كه يكى از آن‌ها به جهنّم مى‌خورد!

مى‌دانيد! اين‌هايى كه از هواپيما پياده مى‌شوند، عده‌اى به پاويون دولتى مى‌روند. پاويون دولتى ديگر گمرك و گذرنامه و ... ندارد و افرادى كه از آن مى‌گذرند، مستقيم بيرون مى‌آيند. اين طور نيست؟ امّا اگر وارد اين مسير و معبر نشود، بايد بيايد و در صف بايستد و مشكلات را تحمّل كند.

خدا يك راه ميان‌بُر دارد، و آن را از خدا بخواهيد. ببينيد آيه ى قرآن مى‌گويد: رَبَّنا آتِنا فىِ الدُّنيا حَسَنَةً وَ فىِ الاخِرَةِ حَسَنةً [1] حسنه‌ى دنيا، هر چه هست، زندگى خوب، زندگى پاك، آخرت هم كه بهشت است، خوب بقيه‌ى‌